Χελοοου και Ανασκόπηση

Ξαναγύρισα στον παλιό τίτλο λοιπόν όπως όλα δείχνουν. Για κάποιο λόγο αποφάσισα να μπω στο κακόμοιρο αυτό μπλογκ το οποίο τόσο συχνά εγκαταλείπω και κατέληξα στην απόφαση να κάνω μια μικρή ανασκόπηση των ταινιών που έχω δει μέχρι τώρα το 2014. Αν θυμάται κανείς -αν διάβασε ποτέ κανείς, ίσως θα ήταν καλύτερα να πω- είχα πει πως είχα σκοπό να δω 200 ταινίες φέτος. Προς το παρόν δε τα πάω και πολύ καλά, έχοντας δει μόνο 34.

Ορίστε και η λίστα: http://www.imdb.com/list/ls059543643/ για οποιον ενδιαφέρεται..

Και πάμε και ένα μικρό, πολύ μίνι σχολιασμό για κάθε ταινία.

1. Georgia Rule Η πρώτη ταινία του χρόνου ήταν μια αηδία με την Lindsay Lohan που πέτυχα στον ΟΤΕTV και βαριόμουν να αλλάξω. Κάτι είχε να κάνει με παιδεραστία και ψέματα αν θυμάμαι καλά. Τελικά, κατέληξε να μην ειναι και τόσο μπούρδα, δεν ένιωσα οτι απλά έχανα το χρόνο μου και του βαλα ένα 6/10.

2. Insidious: Chapter 2 Πω πω αυτό ήταν όντως μια αηδία. Ποιος θα το περίμενε πως μετά το τόσο καλό και τρομαχτικό πρώτο μέρος, το 2 θα ταν τόσο χαζό. 2/10

3. Tangled Το χω αναλύσει και σε ολόκληρο πόστ. Τέλειο. Η καλύτερη Disney από τις καινούριες. Αλλά θα πάρει 9/10.

4. Tangled Ever After Μικρού μήκους, αλλά την έβαλα μιας και επένδυσα χρόνο. Αξιοπρεπής, αλλά τίποτα τρομερό. Το περίμενα καλύτερο. 7/10

5. Little White Lies Ήθελα να το δω και όταν είχε πρωτοβγει θυμάμαι, αλλά για κάποιο λόγο δε το κανα. Κακώς! Πολύ μ'αρεσε! Γενικά μ'αρέσει ο γαλλικός, πόσο μάλλον όταν περιέχει και την Μαριόν Κοτιγιάρ. Καθόλου δεν κουράζει παρά το σχετικά μεγάλο μήκος της. Την προτείνω! 9/10

6. Her Τέλειο, τέλειο! Εξαιρετική ιστορία, τρομερές ερμηνείες και ο χιπστερ μέσα μου κατενθουσιαζόταν συνέχεια με τα παστέλ χρώματα, την τέλεια μουσική από τους Arcade Fire, τα ρούχα και γενικά την όλη ατμόσφαιρα. 10/10

7. The Wolf of Wall Street Επίσης τεεεελειο! Δε το περίμενα, αλλά κατενθουσιάστηκα! Ο DiCaprio τρομερός, η σκηνοθεσία επίσης, μπαμ μπουμ, ταχύτητα, ναρκωτικά, λεφτά, τέλειο! Επίσης το λάτρεψα και λίγο παραπάνω λόγω της σκηνής με τα ludes και τις σκάλες και το αμάξι. Πόσο γέλιο. 10/10

8. August: Osage County Επίσης μ'αρεσε πααρα πολυ! Όπως πάντα η Στριπ απίστευτη! Διάβασα σε αρκετά μέρη ότι δε τους άρεσε γιατι τη βρήκανε πολυ οσκαροκατευθυνόμενη και λίγο οβερ δε τοπ, αλλα αυτό ήταν το μαγικό. Ειδικά στην τελευταία σκηνή, που ξαναρχίζει να χορεύει - τρομερή! Μου σηκώθηκε η τρίχα και μόνο που τη θυμάμαι! Το άξιζε το οσκαρ! Ποιος το πήρε τελικά? Η Μπλανσετ θαρρω? Πάντως, με παραξένεψε και το γεγονός που μ'άρεσε πολύ η Ρομπερτς σ'αυτή τη ταινία που γενικά σιχαίνομαι. 9/10 (είμαι καλοβαθμολόγος)

9. Amadeus Μμμ βλέπω και του χω βάλει 7, αλλά δε το νιώθω πια. Μάλλον επειδή ήταν πολύ όμορφη και καλοφτιαγμένη θα το βάλα. Κατά τ'άλλα αδιάφορη, κάποιες ερμηνείες απαράδεκτες (η γυναίκα του! ΠΩΠΩ με εκνεύριζε τόσο. Ακόμα την ακούω: Γουλφι! Γκρρ σκάσε! Και αυτός με εκνεύριζε λίγο. Ο Μότσαρτ.) Τέλος πάντων. Κάπως κλάσσικη. Δε χάνετε αμα τη δείτε. 7/10 (Ας μη τ' αλλάξω)

10. Frozen Και μέτα από όλο το χάιπ είπα να δω και γω τι παίζει, και δε ξετρελάθηκα! Σίγουρα όχι στο επίπεδο του Lion King, και κατ' εμέ πολύ κατώτερο του Tangled. Συμπαθέστατα τραγουδάκια - ιδίως Do You Wanna Build A Snowman και Let It Go - αλλά τίποτα τρομερό. 7/10

11. Frances Ha Τέλεια σατιρική ταινία, με υπερβολικούς χαζοχιπστερονεουορκεζους χαρακτήρες. Να πω την αλήθεια μου, συχνά ζήλευα. Θα θέλα να μένω και γω εκεί! Πολύ μ'αρεσε! 9/10

12. Brave Τα πιασα σβάρνα τα ντιζνεοτετοια! Ξετρελάθηκα με την ταινία και σ'όποιον και να το λεγα ηταν σε φαση 'Meeeh' (δε θα φαινόταν το γραφα με ελληνικα) και δε καταλαβαινω γιατί! Πάρα πολύ μ'αρεσε! Πρέπει σίγουρα να ειδωθεί στα εγγλέζικα γιατί αλλιώς χάνονται οι προφορές και άρα η μισή ταινία. Επίσης συγκινήθηκα πολυυυ στο τέλος, εκεί με τον ήλιο και την αρκούδα (όσοι το χετε δει θα καταλάβετε). Σε σημείο που σχεδόν βούρκωσα και εγω δεν έχω κλάψει ποτε με ταινία! Φανταστείτε αγαπημένοι και αγαπημένισσες! 9/10

13. The Art Of Getting By Μμμ τόσο αδιάφορο. 5/10

14. Blue Jasmine Ναι λοιπόν, η Μπλάνσετ το πήρε. Το έλεγξα. Το άξιζε και αυτή! Τρομερή ερμηνεία. Καλή ταινία. 8/10

15. A Monster In Paris Ένα ό,τι να ναι animation, με μια κατσαρίδα στο παρίσι και κάτι μεταλλάξεις. Πολύ αδιάφορο και χαζούλι, αλλά είχε ένα ωραίο τραγουδάκι. 5/10

16. Divergent Κλάσεις κατώτερο του βιβλίου. Ομιτζι τα βιβλία (μεχρι τη μέση του 3ου τελος παντων) είναι τέλεια! Αλλά και η ταινία καθόλου δε με απογοήτευσε! 8/10

17. The Descent Μμ είχε πλάκα μέχρι ένα σημείο που γινε γελοίο. Αρκετα τρομαχτικό δηλαδή. Αλλά μετα τα τέρατα κατήντησα αηδία. Θυμάμαι πολύ έντονα πως είχα καραμισήσει και μετα κατενθουσιαστεί με μια χαζή και στο τέλος είχε γίνει κατί που φαινόταν τέλειο αλλά τελικά ήταν? Δε ξέρω! Πόσο ενδιαφέροντα για όλους αυτά που γράφω. Αν βαριέστε και θέτε θριλερ, δείτε το. Δεν είναι κακό. 6/10

18. The Shrine Με πήρε ο ύπνος βλέποντας το, αλλά το βαλα στη λίστα. Πολυ φτηνη παραγωγή και φαίνεται, τέλεια αφίσα όμως. 4/10

19. Once Αδιαφορούλι με καλά τραγούδια. Περίμενα πως θα μ'αρεσε περισσότερο. Κρίμα. 6/10

20. Fargo Πόσο μ'αρέσει όταν βλέπω μια ταινία και είμαι κατενθουσιασμένος καθ'όλη τη διάρκεια. Και αυτό έγινε με το Fargo. Τρομερό χιούμορ, τρομερές ατάκες και τέλεια σκηνοθεσία. 8/10

21. True Grit Είπα να συνεχίσω με λίγους Κοεν, μιας και έκανα την αρχή και ήρθα σ'αυτό. Πολύ μ'αρεσε επίσης! 8/10

22. Kill Your Darlings Πάρα πολύ καλό. Πολύ καλά έπαιξε και ο Radcliffe που δεν είναι πάντα και ο καλύτερος. Εχεχε! Θέλω να διαβάσω Beat Poetry (φταίει και η Λανίτσα με το Μπρουκλιν Μπέιμπι της). 7/10

23. Romeo + Juliet Του Baz! Από τις ολ ταιμ φειβοριτ ταινίες! Εξαιρετικά πρωτότυπη και με τέλεια πλάνα! Κάθε φορά που την βλεπω ενθουσιάζομαι! Ειδικά με την τελευταία σκηνή μές στον τάφο. 10/10

24. Enter The Void Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία, η οποία θα ήταν πολυυυυ καλύτερα αν ήταν ακόμα και μισή ώρα πιο μικρή! Πρέπει όπωσδήποτε να τη δείτε με κάποιον άλλον, γιατί το αγαπημένο μου κομμάτι νομίζω από την ταινία ήταν ο συνεχής σχολιασμός και οι προβλέψεις που κάναμε με μια φίλη μου που το βλέπαμε μαζί. Πολύ πρωτότυπο και αυτό 7/10

25. X-Men Και είπα να δω τα X-Men που ποτέ δεν είχα δει. Πολύ μ'αρεσε η πρώτη ταινία! Πάντα μ'αρεσουν οι πρώτες των σουπερ-ηρώων, ΄γιατί σου δείχνουν την ιστορία. Παρόλο που γενικά δεν μ'αρεσει το genre, αυτή μου άρεσε πολύ! Πλήρης αδιαφορία όμως για τον Wolverine. I'm sorry! 8/10

26. Χ2 Πάλι X-Men. Η αγαπημένη των περισσότερων απ'ότι έχω καταλάβει, αλλά για μένα ήταν η χειρότερη. Πολύ αδιάφορη. Η μόνη σκηνή που θυμάμαι απ'ολη την ταινία είναι όταν ο Wolverine εμπηξε τα νύχια του σε μια τύπισσα και της έτρεχαν κάτι ασημένια από τη μύτη και τα μάτια. 6/10

27. The Grand Budapest Hotel Γενικά τον λατρεύω τον Anderson και περίμενα πως αυτή θα γινόταν η αγαπημένη μου του σοου φαρ. Αλλά όχι. Παραμένει το Moonrise Kingdom. Ήταν κάπως υπερβολική ίσως? Και λίγο μπερδεμένη. Η WesAnderson-ίλα της όλης κατάστασης όμως απίστευτη όπως πάντα! Ο τρόπος που φτιάχνει κάθε πλάνο είναι απλά μαγευτικός. Απολαυστικότατη 7/10

28. Mysterious Skin Δύσκολη ταινία, που έπρεπε πρώτα να ριζώσει στο μυαλό μου σαν ιδέα μέχρι να αποφασίσω ότι μου άρεσε. Πολύ δυνατά μηνύματα περνάει για την παιδοφιλία και τις επιπτώσεις -που μπορούν να εμφανιστούν σε πολλές μορφές- που μπορεί να έχει στα θύματα. 8/10

29. Coffee and Cigarettes Καλόο μωρεεε! Τίποτα τρομερό! Κανα δυο κομματάκια μ'αρεσαν πολύ, μερικά ήταν βαρετάαα. 6/10

30. Χ-Men 3 ..Και αυτό που όλοι βριζουν, εμένα μ'αρεσε καλύτερα. Δε το κάνω από αντίδραση και ψευτοχιπστεριά, απλά πορώθηκα με την ιστορία της Τζιν Γκρει - Φοίνιξ. Και ένας φίλος μου μου πε πως είναι ακόμα καλυτερα στα κομικ, επομένως θα τα βρω να τ διαβάσω. 7/10

31. Χ-Men: First Class By far το καλύτερο της σειράς (δεν έχω δει ακόμα το τελευταίο). Αν και δε με ενδιέφερε και πολύ η ιστορία του πολέμου -γενικά δεν είμαι των αυτών- η όλη ταινία ήταν τέλεια. Ενθουσιαστική ανάπτυξη χαρακτήρων και ο Fassbender εξαιρετικός. Μπράβο, μπραβο! Τώρα περιμένω να δω και την καινούρια και θα σας πω για να κλείσει το κεφάλαιο X-Men. 9/10

32. Far From Heaven Την είδα λόγω της Julianne Moore, που είναι η αγαπημένη μου ηθοποιός για κάποιο λόγο. Αυτή ήταν εξαιρετική όπως πάντα, η ταινία αδιάφορη. Διάβαζα σε κατι imdb boards ότι λεει ειναι tribute σε κάτι ταινίες του '50 τέτοιου τύπου, υπερβολικές και τα συναφή. Αλλά τι να πω! 6/10

33. Stardust Ομιτζι! Και μ'αυτό καραπορώθηκα! Όλη την ώρα γελούσα και χαιρόμουν! Τέλεια ταινία, ανυπομονώ να την ξαναδώ! Να τη δείτε! 10/10

34. Memento Και η τελευταία, που είδα χτες! Καιρό ήθελα να τη δω! Πολύ μ'αρεσε ο τρόπος που είναι δομημένη και η εκπληξη στο τέλος! Αλλά τα μικρά κενάκια και απορίες που μου αφέθηκαν δε μ'αφήνουν να βάλω το 10. Άρα 9/10

Αυτάαα! Δεν είναι και πολύ ενδιαφέροντα όλα τα παραπάνω αλλά νεβερμαιντ! Και τώρα θα δω το What Maisie Knew μάλλον γιατί είναι μιαμιση ώρα και πρεπει να μη κοιμηθώ πολύ αργάα!

Πείτε στα σχόλια απόψεις για τις ταινίες να μιλήσουμε λιγάκι! Εχεχε! Νύχταα!

Tangled

Είδα λοιπόν προχτές το Tangled και είπα να αρχίσω με αυτό τις αηδίες μου. Γενικότερα δεν είμαι υπέρ της όλης 3D κατάστασης που επικρατεί με τα παιδικά και τα αποφεύγω. Παίζοντας όμως ένα τέλειο παιχνίδι στο facebook -Disney Hidden Worlds λέγεται-, στο οποίο η επόμενη πίστα είναι το Tangled, επέλεξα να το δω, ώστε να μη φάω μέγιστα σπόιλερ από το παιχνίδι σε περίπτωση που επιθυμήσω να το δω στο μέλλον. Έτσι λοιπόν το είδα και έχω να πω πως ενθουσιάστηκα. Και γέλασα, και στεναχωρήθηκα και έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Όλα τα κατάφερα αυτή η ταινία και δε το περίμενα. Ειδικά στο σημείο που προσπαθεί να βάλει η Rapunzel τον Flynn στη ντουλάπα μετά που του χει παίξει την τηγανιά και μετά εκεί που έχουμε το δράμα της Rapunzel μόλις βγει από τον πύργο και εκεί που ψάχνει το άλογο έχω να πω πως ξαφνιάστηκα και με τον εαυτό και με την ταινία που γέλασα τόσο. Θερμά συγχαρητήρια. Περί ιστορίας, αν δε το 'χετε δει και το ποθείτε, είναι η βασική της Rapunzel αλλά -τώρα που το σκέφτομαι δεν ξέρω καν ποια ειναι η βασική της Rapunzel.. το μόνο που ξέρω είναι το Rapunzel άσε κάτω τα μαλλιά σου. τι άλλο γίνεται σ'αυτό το παραμύθι? Θα το ερευνήσω.
Αχ τελικά βαρέθηκα την έρευνα, αλλά κάτι με ένα πρίγκιπα και μια παγιδευμένη Rapunzel και μετά πάει να σκαρφαλώσει ο πρίγκιπας και είναι η τύπισσα που την έχει παγιδευμένη και ο πρίγκιπας πέφτει και μπλα μπλα- με ένα ιγκουανοειδές πράγμα, έναν κλέφτη και ένα άλογο. Τέλεια ταινία. Έκανα μετά μια έρευνα και ανακάλυψα πως από τις 54 Disney ταινίες έχω δει μόνο γύρω στις 20, κάτι απαράδεκτο. Θα δω λοιπόν κι' άλλες. Σε φάση όλες και μετά θα μπορώ να διαφημίζω παντού πως έχω δει όλες της ταινίες της Disney ώστε να ψωνίζομαι. Θαρρώ αυτά για τώρα.

Βάζω 9/10 στη ταινία. Στην αρχή της έβαλα 8, αλλά μετά λέω στον εαυτό μου, γιατί να το κάνεις αυτό ρε Γιώργο, τόσο καλή ταινία και το άλλαξα σε 9. Ευχαριστώ και αντίο.

(3η ταινία για φέτος, μετά από ένα δυνατό ξεκίνημα με μια ταινία με τη Lindsay Lohan, το Georgia Rule, στο οποίο παραδόξως έδωσα ένα νοητικό 6/10 γιατί ήταν πολύ καλύτερο απ'ότι θα περίμενε κανείς και το ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ Insidious 2, που δεν έφτασε ούτε στην τριχούλα του μικρότερου δαχτυλακίου του πρώτου, το οποίο ίσως αποφασίσω να θάψω, αλλά ίσως και όχι, σε ξεχωριστό ποστ, οπότε σας ενημερώνων πως του βαλα 2/10 και πως για κανένα λόγο στον κόσμο δεν αξίζει 0,1 παρακάτω απο το Insidious 1, όπως συμβαίνει στο imdb.)

Πάμε Ξανά

..που λέει και η Μποφίλιου.

Αναπροσδιορίζω το στάιλ μου γιατι αποφάσισα να καταγράφω τις καλλιτεχνικές μου εμπειρίες σε ένα μπλογκ και μιας ένας από τους στόχους μου θα 'ναι να δω 200 ταινίες, θα συνεχίσω εδώ για να μην αρχίζω άλλο ένα μπλογκ. Χεχεχε.

Προειδοποιώ πως δε θα υπάρχει συνοχή. Είναι απλά πράγματα που θα γράφω για μένα και απλά θα 'ναι δημόσια. Γιατί μπορώ. Οπότε και σπόιλερ θα υπάρχουν και νόημα δε θα βγαίνει και όλα. Μείνετε με δικιά σας ευθύνη.

Funny Games (1997)

Καλώς με πάλι. Όπως φαίνεται, πάντα θα γυρνάω σ'αυτό το μπλογκ. Προσπαθήσαμε να κάνουμε με 2 φίλους ένα άλλο που θα γράφαμε και οι 3 στα αγγλικά για ταινίες πάλι, αλλά έγραψε ο καθένας για μια ταινία και τ παρατήσαμε. Μεγάλη επιτυχία. Επειδή όμως είμαι πάλι σε διάθεση να γράψω για ταινίες, είπα να μπω εδώ και ό,τι βγει ας βγει. Ακόμα και μόνο αυτό το ποστ να κάνω, καθόλου δε θα με χαλάσει.

Funny Games λοιπόν, μια ταινία που έχω ακούσει από παλιά γιατί την είχε δει μια γνωστή μου και την είχε προτείνει σε μια φίλη η οποία την μίσησε επειδή την είχε βρει τόσο αρρωστημένη. Και από τότε, μόλις άκουσα αρρωστημένο, μου 'χε κάτσει να την δω. Κάτι που, κακώς, δεν είχα κάνει μέχρι τώρα.
Δεν θα την χαρακτήριζα με τίποτα αρρωστημένη. Πιο πολύ ωμή και κάπως σοκαριστική. Ο Haneke, ο σκηνοθέτης, του οποίου δυστυχώς δεν έχω παρακολουθήσει άλλη ταινία ακόμα, ξέρει όπως φαίνεται πολύ καλά να περνάει το μήνυμα του, και σ'αυτή τη ταινία είναι η αντοχή μας στη βία.

Λοιπόν, θα γράψω από δω και κάτω θεωρώντας πως έχετε δει την ταινία, γιατί ντάξει, να περιγράφω απλά την πλοκή δεν έχει πολύ νόημα και θέλω να σχολιάσω κυρίως κάτι που βρίσκεται προς το τέλος της ταινίας. Αλλά, ας πούμε και λίγο την πλοκή, να την θυμηθείτε όσοι το 'χετε δει πριν από καιρό.

Μια οικογένεια, αγαπημένη και ήρεμη απ'ότι φαίνεται είναι μές στο αμάξι και πάνε στο εξοχικό τους δίπλα στη θάλασσα -εμένα για λίμνη μου φάνηκε, αλλά τέλος πάντων-. Εκεί λοιπόν, όσο ο πατέρας είναι με το γιό έξω και επισκευάζουν κάτι στο καράβι τους, τι είναι αυτό, η μητέρα είναι στην κουζίνα και ετοιμάζει το φαί. Έρχεται λοιπόν ένας τυπός που θέλει αυγά για τη γειτόνισσα, του τα δίνει η Άννα (η μητέρα), αυτός τα παίρνει, τα ρίχνει και γυρνάει να πάρει κι'άλλα. Η Άννα είναι διστακτική και εκνευρίζεται με τον τρόπο του τύπου (Peter), ο οποίος ρίχνει και 'καταλάθος' το κινητό της μες στο νιπτήρα, με αποτέλεσμα αυτό να χαλάσει, αλλά τελικά αφού την πρήζει λίγο, του δίνει άλλα 4 αυγά. -Τελικά πάλι φλυαρώ για την πλοκή, οπότε σύνοψη, σύνοψη-. Έρχεται κι άλλος τύπος (Paul), παίρνει ένα μπαστούνι του γκολφ, σκοτώνει το σκύλο, η Anna τους διώχνει, δεν φέυγουν, έρχεται ο πατέρας και το παιδί, δεν φεύγουν, ο πατέρας παίζει χαστούκι στον Paul, αυτός τον κοπανά με το μπαστούνι. Και εκεί αρχίζουν όλα. Τα αυγά είναι απλά μια πρόφαση για να μπουν οι δυο τους μες στο σπίτι. Ο Peter και ο Paul, είναι δύο νέοι που κλέβουν πλούσια σπίτια παίζοντας σαδιστικά, 'αστεία' παιχνίδια με τους ιδιοκτήτες τους, θέτοντας ένα στοίχημα. 'Θα ναι ζωντανοί μέχρι το πρωί;'. Μαντέψτε την απάντηση.. Πεθαίνει η οικογένεια, αυτοί πάνε στο επόμενο σπίτι ζητώντας πάλι αυγά. Απλό.

Το τρομερό που έχει κάνει ο Χάνεκε είναι πως δεν δείχνει καμία σκηνή όπου οι δύο νεαροί ακούν βία στην οικογένεια. Απλά σου δείχνει τα αντίκτυπα των πράξεων τους. Το παιδί και τη μάνα που απλά κάθεται ανύμπορη και τον πατέρα που σπαράζει στα κλάματα. Το νεκρό σκυλί να πέφτει από το αμάξι, όπου το βρίσκει η Anna, καθοδηγημένη από το 'ζεστό-κρύο' του Paul. Σε αφήνει απλά να φανταστείς και να τους μισήσεις. Σε κάνει συνένοχο τους γιατί απλά τους παρακολουθείς μη μπορώντας να κάνεις τίποτα, απλά να τους μισείς. Σε μερικές σκηνές, ο Paul σπάει και το 'φράγμα' της ταινίας, κοιτώντας σε στα μάτια και μιλώντας σου. Βέβαια σε αρκετές φάσεις, αγανακτείς και με την οικογένεια που παίρνει την μια λάθος απόφαση μετά την άλλη, αλλά μετά σκέφτεσαι πως και συ αν ήσουν στις ίδιες καταστάσεις, παρόμοιες αποφάσεις θα έπαιρνες, φοβούμενος μη πεθάνεις και συ και η οικογένεια τους. Στην αρχή, και οι τρεις νομίζουν ότι όντως είναι ένα παιχνίδι αυτό που παίζουν και αντιδρούν μόνο σε ό,τι τους ενοχλεί. Ο Paul δέρνει τον πατέρα γιατί τον έχει ήδη χτυπήσει, σκοτώνει το σκύλο γιατί του επιτέθηκε κ.ο.κ.

Ένα σημεία που θαύμασα στην ταινία είναι όταν ο Paul αναγκάζει την Anna να γδυθεί. Αρχικά, για 'ηθικούς' όπως λέει λόγους, κρύβει τα μάτια του γιου με ένα μαξιλάρι για να μη βλέπει, έπειτα αναγκάζει τον πατέρα να είναι αυτός ο υπεύθυνος για το ντρόπιασμα της γυναίκας του, βάζοντας τον να της πει 'γδύσου, αγάπη μου'. Και αφού γδυθεί η Anna, εξαιρετική ερμηνεία μπορώ να πω, απλά την βάζει να ξαναντυθεί. Το τρομερό όμως είναι το γεγονός πως ποτέ δεν δείχνει το γυμνό της κορμί στον θεατή. Δείχνει απλά το κλαμμένο -ο Haneke έβαζε την Susanne Lothar να κλάψει για 20 λεπτά πριν από κάθε γύρισμα που έκλαιγε- πρόσωπο της.Έτσι, ενώ περιμένεις πως θα δεις το σώμα της, μετά απλά ξαναντύνεται και ο Paul σκοτώνει βίαια το παιδί της μπροστά της και νιώθεις ντροπή που σκέφτηκες καν πως θα μπορούσε να υπάρξει λίγος ερωτισμός σ'αυτή τη σκηνή.

Η άλλη σκηνή που με εντυπωσίασε ήταν εκεί με το τηλεχειριστήριο και το rewind. Στην αρχή απόρησα με αυτή τη φαινομενικά 'χαζή' σκηνή της ταινίας, αλλά μετα συνειδητοποίησα τη σημασία της. Η σκηνή αυτή εμφανίζεται όταν η Anna σε μια στιγμή που ο Paul δεν είναι συγκεντρωμένος, καταφέρνει να πιάσει την καραμπίνα, με την οποία σκοτώθηκε το παιδί της και να πυροβολήσει τον Peter. Ο Paul αμέσως ψάχνει το τηλεχειριστήριο, πατάει το pause και μετά το rewind μέχρι το σημείο πριν η Anna πιάσει τη καραμπίνα, οπότε και την αποτρέπει από το να το κάνει.
Το σπουδαίο με τη σκηνή είναι ότι αυτή είναι η μόνη στην οποία όντως φαίνεται βια στη ταινία και ο πυροβολισμός γίνεται on-screen. Και είναι και η μόνη βία με την οποία δεν έχουμε κανένα πρόβλημα, αλλά αντιθέτως την χαιρόμαστε. Ο Χάνεκε δηλαδή μας δείχνει πόση αντοχή έχουμε τελικά στη βία, που μέχρι εκείνη τη στιγμή σιχαινόμαστε, αρκεί να διαπράττεται από ένα πρόσωπο που έχει εδραιωθεί ως καλό στη λογική μας.

Από τις πιο δύσκολες σκηνές της ταινίας, ήταν όταν οι νεαροί άφησαν μόνους τους την Anna και τον Georg (τον σύζυγο), όπου βλέπουμε πόσο δύσκολα και αμήχανα αντιδρούσαν, ενώ τους ήταν αδύνατο σχεδόν να αποχωριστούν ο ένας τον άλλο και παρέμειναν για ένα τεράστιο, για τις συνθήκες, χρονικό διάστημα πάνω από ένα κινητό, προσπαθώντας να το κάνουν να δουλέψει.

Γενικά μου άρεσε πάρα πολύ η ταινία και η χρήση της μουσικής, όπου αυτή υπήρχε, μιας και κατάφερνε να εντείνει ακόμα περισσότερο τα συναισθήματα (π.χ. όταν ο Paul κυνηγάει τον μικρό Georg). Εξαιρετική ερμηνεία από τον Arno Frisch (Paul), τον οποίο αν και 'κακό' της ταινίας, συμπάθησα πολύ. Το βλέμμα του απλά καταπληκτικό. Και σε δεύτερο ρόλο, η ερμηνεία της Susanne Lothar (Anna) που ήταν τόσο ρεαλιστική και δυνατή.

Ελπίζω να καταλάβατε τη εννοούσα εκεί που έλεγα για το γδύσιμο της Anna και το rewind. Και αν διαβάσατε μέχρι εδώ, παρακαλώ σχολιάστε με κάποια γνώμη. Θα το εκτιμήσω πολύ :)

Big Fish (2003)

Λοιπόν δε μ'άρεσε. Το λέω από την αρχή. Και όταν κάτι δεν μ'αρέσει, δεν έχω πράγματα να πω γι'αυτό. Αλλά τέλος πάντων. Είχα δει τη μισή. Μετά την άφησα στη μέση γιατί είχα σκυλοβαρεθεί. Μου είπε και μια κοπέλα πως έπαθε το ίδιο. Απόψε όμως. Δύο βδομάδες μετά, αποφάσισα να την τελειώσω. Δεν μου αρέσει να αφήνω ταινίες ατελείωτες. Το θεωρώ ασέβεια για κάποιο λόγο και το χω κάνει βασική μου αρχή. Πανάθεμα με. Ας μιλήσω λοιπόν.

Σκηνοθετημένη από τον Tim Burton. Παραδόξως δεν είναι άλλη μια από τις σκοτεινές και 'περίεργες' ταινίες του. Είναι ουσιαστική μια ιστορία γεμάτη παραμύθια. Ο Will Bloom (Billy Cudrup) μαθαίνει πως ο πατέρας του πεθαίνει και έτσι αποφασίζει να γυρίσει πίσω στο πατρικό του σπίτι για να καταφέρει -να προσπαθήσει τουλάχιστον- να επικοινωνήσει αλλά και να γνωρίσει τον πατέρα του, με τον οποίο έχει κόψει σχέσεις εδώ και 3 χρόνια. Το παράπονο του Will είναι πως δεν έχει ποτέ γνωρίσει το αληθινό πρόσωπο του πατέρα του, αφού όλες του οι ιστορίες για το παρελθόν του, ακούγονται σαν παραμύθια, κάνοντας τις έτσι να μην ακούγονται ρεαλιστικές. Κατά την διάρκεια της ταινίας λοιπόν, ο Edward Bloom αφηγείται για άλλη μια φορά τις ιστορίες του και έτσι καταφέρνουμε να γνωρίσουμε τα πάντα για τη ζωή του, η οποία ήταν γεμάτη εκπλήξεις και θεάματα, ενώ ο Will καταλαβαίνει καταφέρνει να καταλάβει καλύτερα τον πατέρα του.

Ε νομίζω αρκετά είπα. Ίσως να μην τα είπα καλά. Τέλος πάντων. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο Ewan McGregor (τον οποίο πρόσφατα είδα και στο Trainspotting και τρόμαξα να αναγνωρίσω), ενώ παίζουν και οι Albert Finley, Marion Cotillard, Danny Devito, Helena Bonham Carter. Και από αυτούς μόνο την τελευταία ξεχώρισα. Ίσως επειδή της έχω ούτως ή άλλως ιδιάιτερη αδυναμία? Μπορεί. Πάντως ο Edward Bloom με εκνεύριζε απίστευτα. Νομίζω βαρέθηκα να ασχολούμαι με την ταινία, οπότε σταματώ εδώ. Είναι πολύ σπάνιο να μην μου αρέσει ταινία, δηλαδή σε σημείο να πω 'Δε μ'άρεσε καθόλου' οπότε μπράβο Tim Burton. Και απορώ πραγματικά πως είναι στο Top 250 του IMDb. Ωραία τέλος. Καληνύχτα!

Into The Wild (2007)

Γεια σας και πάλι! Τιιι κάνουμε? Εμείς είμαστε καλά μη σας πω. Λοιπόν αποφάσισα πως αφού λόγω του γεγονότος ότι φεύγω αύριο για Αγγλία (επιτέλους!) και εκεί ίσως να μην έχω όρεξη να γράφω, να καθίσω απόψε να σας πω για 3 ταινίες που είδα πρόσφατα για να μην μείνουν οι δύστυχες παραιτημένες. Και γι'αυτό ας αρχίσω με το Into The Wild..

Η ταινία είναι βασισμένη στην ιστορία του Christopher McCandless, ο οποίος μετά την αποφοίτηση του από το κολλέγιο, αποφασίζει να παρατήσει το σπίτι του, την οικογένεια του, τα πράγματα του και γενικά τη ζωή του όπως την ήξερε και να φύγει για ένα ταξίδι όπου θα μπορούσε να καταφέρει να γνωρίσει καλύτερα τον ίδιο του τον εαυτό, αλλά και την ίδια την ζωή. Απώτερος στόχος του είναι να φτάσει στην Αλάσκα και να καταφέρει να επιβιώσει εκεί πέρα. Στο ταξίδι του όμως για να φθάσει εκεί πέρα ο Christopher θα γνωρίσει πολλούς νέους ανθρώπους με τις δικές τους ιστορίες. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο βοηθάει τον Chris (ο οποίος θέλοντας να 'διώξει' εντελώς τη παλιά του ζωή έχει αλλάξει το όνομα του σε Alexander Supertramp) στον αγώνα αυτοαναγνώρισης που έχει αρχίσει.

Καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας παρακολουθούμε τον πρωταγωνιστή της ιστορίας να ταξιδεύει από μέρος σε μέρος, το ένα πιο όμορφο από το άλλο και να 'ωριμάζει', κλείνοντας κεφάλαια στη ζωή του αλλά και σκηνές από τη ζωή του στην Αλάσκα, αφού έχει καταφέρει να φθάσει τον τελικό του προορισμό.

Η ταινία βγήκε στις αίθουσες το 2007 και είναι σκηνοθετημένη και γραμμένη από τον γνωστό και καταξιωμένο Sean Penn. Είναι βασισμένο στο βιβλίο του Jon Krakauer, το οποίο με τη σειρά του είναι βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Christopher. Τη συγκεκριμένη ταινία την είχα ακουστά καιρό πριν τη δω, αλλά ποτέ δεν ασχολήθηκα μαζί της γιατί δεν είχα ιδέα τι ήταν. Είχα ακούσει ότι ήταν καλή, αλλά ντάξει.. Βλέποντας την όμως τώρα, κατάλαβα πως έκανα μεγάλο λάθος να μην την έχω δει (κάτι δεν ακούγεται σωστό). Είναι μια πραγματικά καταπληκτική ταινία. Κάθε σκηνή της θα μπορούσε να είναι και μια απίστευτη φωτογραφία. Κάθε τοπίο αξιοζήλευτο. Θέλεις απλά να βουτήξεις μές στην οθόνη για να απολαύσεις τη μαγεία της φύσης. Η μουσική που συνοδεύει την ταινία (του Eddie Vedder - και την οποία ακούω τώρα) είναι υπέροχη και δένει απίστευτα με τις εικόνες. Οι ηθοποιοί όλοι τους καταπληκτικοί. Ιδίως ο Emile Hirsch και ο Hal Holbrook. Ακόμα και η Kirsten Stewart, η οποία μου τη δίνει απίστευτα γιατί το πρόσωπο της είναι εντελώς ανέκφραστο, μιλάμε ήταν συμπαθητική.

Τι άλλο να πω? Πιστεύω πως η συγκεκριμένη ταινία μπορεί να αποτελέσει και πηγή έμπνευσης για αρκετούς. Όχι σε σημείο να τα παρατήσει κανείς όλα και να φύγει, να τρέχει στα βουνά. Όμως πιστεύω πως σε 'τσιγκλά' να αναθεωρήσεις τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα γύρω σου και να προσπαθήσεις να αλλάξεις το τρόπο ζωής σου. Και πάλι όχι δραστικές αλλαγές, αλλά δεν ξέρω. Εμένα κάτι μου 'κανε πάντως. Τρομάρα μου. Θέλω να γράφω και άρθρα. Δυο λέξεις δεν μπορώ να αρθρώσω. Καταλαβαίνω βέβαια και αυτούς που υποστηρίζουν πως ο Chris ήταν απλά ένα ανεύθυνο παιδί που έφυγε στη φύση εντελώς απροετοίμαστο για ό,τι θα μπορούσε να του συμβεί.. αλλά εγώ του βγάζω το καπέλο. Έκανε αυτό που πραγματικά ήθελε, έζησε τη ζωή του όπως την ήθελε και μπράβο του.

Submarine (2010)

Καλημέρα αγαπητοί αναγνώστες. Όπως είχα υποσχεθεί επιστρέφω σιγά σιγά στο πόστο μου ως εξαιρετικός σχολιαστής ταινιών. Φυσικά φυσικά. Βέβαια αποφάσισα να αφήσω τις τυπικούρες που είχα υιοθετήσει προηγουμένως και να γράφω όπως θέλω γιατί αλλιώς πάλι θα βαρεθώ. Οπότε ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων. Βασικά όχι. Δεν ζητώ, λυπάμαι. Ό,τι θέλω θα κάνω στο αγαπητό μπλογκίδιο αυτό. Οπότε ας αρχίσω μετά την ανούσια φλυαρία.

Μόλις πριν από 20 λεπτά τέλειωσα αυτή τη ταινία. Ομολογουμένως δεν έχει βγεί ακόμα στους κινηματογράφους. Στους ελληνικούς τουλάχιστον. Στην Αγγλία παίζει από το Μάρτιο, ενώ στην Αμερική από τον Ιούνιο. Αλλά μπορεί κανείς πολύ εύκολα να το βρει στο διαδίκτυο και να το δει. Χωρίς καν να το κατεβάσει. Τι άλλο θέλει δηλαδή? Και ας αρχίσω να γράφω για την ταινία επιτέλους γιατί λέω βλακείες.

Είναι το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Richard Ayoade, ο οποίος την έχει σκηνοθετήσει αλλά και γράψει. Το σενάριο δηλαδή γιατί η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Joe Dunthorn. H ταινία ακολουθεί τη ζωή του 15χρονου Oliver Tate, τον οποίο υποδύεται ο Craig Roberts. Οι γονείς του Oliver είναι στα πρόθυρα χωρισμού, όταν ένας παλιός "φίλος" της μητέρας του μετακομίζει δίπλα στο σπίτι τους. Έτσι αυτός προσπαθεί να επαναφέρει τη ζωή στο σπίτι στους ρυθμούς που ήταν προηγουμένως. Ταυτόχρονα, βιώνει και τον πρώτο του έρωτα και όλα όσα επιφέρει αυτός. Ερωτεύεται την νεαρή Jordana Bevan, η οποία όμως έχει και τα δικά της προβλήματα στα οποία πρέπει να βοηθήσει και ο Oliver. Και ουσιαστικά η ταινία δεν έχει καμία σχέση με όσα λέω παραπάνω αλλά τέλος πάντων. Τα βασικά βασικά είναι αυτά, αλλά σε πολύ καλύτερη μορφή. Καταφέρνει η συγκεκριμένη ταινία να αντιμετωπίσει δύσκολα θέματα όπως το διαζύγιο και οι ασθένειες με ένα αρκετά ελαφρύ τρόπο που όμως σε βάζει σε αρκετές σκέψεις. Είναι δραματική κωμωδία θαρρώ? Είναι.

Η ταινία συνοδεύεται από τη μουσική του Alex Turner, ο οποίος είναι από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές. Οπότε ίσως αυτό συνέβαλε στο γεγονός πως μου άρεσε τόσο υπερβολικά πολύ αυτή η ταινία. Δηλαδή αυτός ο άνθρωπος και με Arctic Monkeys και με Last Shadow Puppets και μόνος του.. κορυφή. Τίποτα άλλο.

Μ'άρεσε εξαιρετικά πολύ η σκηνοθεσία και η φωτογραφία της ταινίας. Η Ουαλία υπέροχη. Της έχω και εκείνης ιδιαίτερη αδυναμία οπότε ναι. Και δεν ξέρω τι άλλο να πω. Μ'άρεσε απίστευτα η ταινία και νομίζω βαρέθηκα να γράφω. Αυτά. Τώρα ζητώ συγγνώμη για το άθλιο άρθρο. Αν έφτασε κανείς μέχρι εδώ και τα διάβασε όλα.. ευχαριστώ πολύ ωρέ. Και σε θαυμάζω. Άντε γεια. Δείτε την! Αξίζει.