Big Fish (2003)

Λοιπόν δε μ'άρεσε. Το λέω από την αρχή. Και όταν κάτι δεν μ'αρέσει, δεν έχω πράγματα να πω γι'αυτό. Αλλά τέλος πάντων. Είχα δει τη μισή. Μετά την άφησα στη μέση γιατί είχα σκυλοβαρεθεί. Μου είπε και μια κοπέλα πως έπαθε το ίδιο. Απόψε όμως. Δύο βδομάδες μετά, αποφάσισα να την τελειώσω. Δεν μου αρέσει να αφήνω ταινίες ατελείωτες. Το θεωρώ ασέβεια για κάποιο λόγο και το χω κάνει βασική μου αρχή. Πανάθεμα με. Ας μιλήσω λοιπόν.

Σκηνοθετημένη από τον Tim Burton. Παραδόξως δεν είναι άλλη μια από τις σκοτεινές και 'περίεργες' ταινίες του. Είναι ουσιαστική μια ιστορία γεμάτη παραμύθια. Ο Will Bloom (Billy Cudrup) μαθαίνει πως ο πατέρας του πεθαίνει και έτσι αποφασίζει να γυρίσει πίσω στο πατρικό του σπίτι για να καταφέρει -να προσπαθήσει τουλάχιστον- να επικοινωνήσει αλλά και να γνωρίσει τον πατέρα του, με τον οποίο έχει κόψει σχέσεις εδώ και 3 χρόνια. Το παράπονο του Will είναι πως δεν έχει ποτέ γνωρίσει το αληθινό πρόσωπο του πατέρα του, αφού όλες του οι ιστορίες για το παρελθόν του, ακούγονται σαν παραμύθια, κάνοντας τις έτσι να μην ακούγονται ρεαλιστικές. Κατά την διάρκεια της ταινίας λοιπόν, ο Edward Bloom αφηγείται για άλλη μια φορά τις ιστορίες του και έτσι καταφέρνουμε να γνωρίσουμε τα πάντα για τη ζωή του, η οποία ήταν γεμάτη εκπλήξεις και θεάματα, ενώ ο Will καταλαβαίνει καταφέρνει να καταλάβει καλύτερα τον πατέρα του.

Ε νομίζω αρκετά είπα. Ίσως να μην τα είπα καλά. Τέλος πάντων. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο Ewan McGregor (τον οποίο πρόσφατα είδα και στο Trainspotting και τρόμαξα να αναγνωρίσω), ενώ παίζουν και οι Albert Finley, Marion Cotillard, Danny Devito, Helena Bonham Carter. Και από αυτούς μόνο την τελευταία ξεχώρισα. Ίσως επειδή της έχω ούτως ή άλλως ιδιάιτερη αδυναμία? Μπορεί. Πάντως ο Edward Bloom με εκνεύριζε απίστευτα. Νομίζω βαρέθηκα να ασχολούμαι με την ταινία, οπότε σταματώ εδώ. Είναι πολύ σπάνιο να μην μου αρέσει ταινία, δηλαδή σε σημείο να πω 'Δε μ'άρεσε καθόλου' οπότε μπράβο Tim Burton. Και απορώ πραγματικά πως είναι στο Top 250 του IMDb. Ωραία τέλος. Καληνύχτα!

Into The Wild (2007)

Γεια σας και πάλι! Τιιι κάνουμε? Εμείς είμαστε καλά μη σας πω. Λοιπόν αποφάσισα πως αφού λόγω του γεγονότος ότι φεύγω αύριο για Αγγλία (επιτέλους!) και εκεί ίσως να μην έχω όρεξη να γράφω, να καθίσω απόψε να σας πω για 3 ταινίες που είδα πρόσφατα για να μην μείνουν οι δύστυχες παραιτημένες. Και γι'αυτό ας αρχίσω με το Into The Wild..

Η ταινία είναι βασισμένη στην ιστορία του Christopher McCandless, ο οποίος μετά την αποφοίτηση του από το κολλέγιο, αποφασίζει να παρατήσει το σπίτι του, την οικογένεια του, τα πράγματα του και γενικά τη ζωή του όπως την ήξερε και να φύγει για ένα ταξίδι όπου θα μπορούσε να καταφέρει να γνωρίσει καλύτερα τον ίδιο του τον εαυτό, αλλά και την ίδια την ζωή. Απώτερος στόχος του είναι να φτάσει στην Αλάσκα και να καταφέρει να επιβιώσει εκεί πέρα. Στο ταξίδι του όμως για να φθάσει εκεί πέρα ο Christopher θα γνωρίσει πολλούς νέους ανθρώπους με τις δικές τους ιστορίες. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο βοηθάει τον Chris (ο οποίος θέλοντας να 'διώξει' εντελώς τη παλιά του ζωή έχει αλλάξει το όνομα του σε Alexander Supertramp) στον αγώνα αυτοαναγνώρισης που έχει αρχίσει.

Καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας παρακολουθούμε τον πρωταγωνιστή της ιστορίας να ταξιδεύει από μέρος σε μέρος, το ένα πιο όμορφο από το άλλο και να 'ωριμάζει', κλείνοντας κεφάλαια στη ζωή του αλλά και σκηνές από τη ζωή του στην Αλάσκα, αφού έχει καταφέρει να φθάσει τον τελικό του προορισμό.

Η ταινία βγήκε στις αίθουσες το 2007 και είναι σκηνοθετημένη και γραμμένη από τον γνωστό και καταξιωμένο Sean Penn. Είναι βασισμένο στο βιβλίο του Jon Krakauer, το οποίο με τη σειρά του είναι βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Christopher. Τη συγκεκριμένη ταινία την είχα ακουστά καιρό πριν τη δω, αλλά ποτέ δεν ασχολήθηκα μαζί της γιατί δεν είχα ιδέα τι ήταν. Είχα ακούσει ότι ήταν καλή, αλλά ντάξει.. Βλέποντας την όμως τώρα, κατάλαβα πως έκανα μεγάλο λάθος να μην την έχω δει (κάτι δεν ακούγεται σωστό). Είναι μια πραγματικά καταπληκτική ταινία. Κάθε σκηνή της θα μπορούσε να είναι και μια απίστευτη φωτογραφία. Κάθε τοπίο αξιοζήλευτο. Θέλεις απλά να βουτήξεις μές στην οθόνη για να απολαύσεις τη μαγεία της φύσης. Η μουσική που συνοδεύει την ταινία (του Eddie Vedder - και την οποία ακούω τώρα) είναι υπέροχη και δένει απίστευτα με τις εικόνες. Οι ηθοποιοί όλοι τους καταπληκτικοί. Ιδίως ο Emile Hirsch και ο Hal Holbrook. Ακόμα και η Kirsten Stewart, η οποία μου τη δίνει απίστευτα γιατί το πρόσωπο της είναι εντελώς ανέκφραστο, μιλάμε ήταν συμπαθητική.

Τι άλλο να πω? Πιστεύω πως η συγκεκριμένη ταινία μπορεί να αποτελέσει και πηγή έμπνευσης για αρκετούς. Όχι σε σημείο να τα παρατήσει κανείς όλα και να φύγει, να τρέχει στα βουνά. Όμως πιστεύω πως σε 'τσιγκλά' να αναθεωρήσεις τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα γύρω σου και να προσπαθήσεις να αλλάξεις το τρόπο ζωής σου. Και πάλι όχι δραστικές αλλαγές, αλλά δεν ξέρω. Εμένα κάτι μου 'κανε πάντως. Τρομάρα μου. Θέλω να γράφω και άρθρα. Δυο λέξεις δεν μπορώ να αρθρώσω. Καταλαβαίνω βέβαια και αυτούς που υποστηρίζουν πως ο Chris ήταν απλά ένα ανεύθυνο παιδί που έφυγε στη φύση εντελώς απροετοίμαστο για ό,τι θα μπορούσε να του συμβεί.. αλλά εγώ του βγάζω το καπέλο. Έκανε αυτό που πραγματικά ήθελε, έζησε τη ζωή του όπως την ήθελε και μπράβο του.

Submarine (2010)

Καλημέρα αγαπητοί αναγνώστες. Όπως είχα υποσχεθεί επιστρέφω σιγά σιγά στο πόστο μου ως εξαιρετικός σχολιαστής ταινιών. Φυσικά φυσικά. Βέβαια αποφάσισα να αφήσω τις τυπικούρες που είχα υιοθετήσει προηγουμένως και να γράφω όπως θέλω γιατί αλλιώς πάλι θα βαρεθώ. Οπότε ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων. Βασικά όχι. Δεν ζητώ, λυπάμαι. Ό,τι θέλω θα κάνω στο αγαπητό μπλογκίδιο αυτό. Οπότε ας αρχίσω μετά την ανούσια φλυαρία.

Μόλις πριν από 20 λεπτά τέλειωσα αυτή τη ταινία. Ομολογουμένως δεν έχει βγεί ακόμα στους κινηματογράφους. Στους ελληνικούς τουλάχιστον. Στην Αγγλία παίζει από το Μάρτιο, ενώ στην Αμερική από τον Ιούνιο. Αλλά μπορεί κανείς πολύ εύκολα να το βρει στο διαδίκτυο και να το δει. Χωρίς καν να το κατεβάσει. Τι άλλο θέλει δηλαδή? Και ας αρχίσω να γράφω για την ταινία επιτέλους γιατί λέω βλακείες.

Είναι το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Richard Ayoade, ο οποίος την έχει σκηνοθετήσει αλλά και γράψει. Το σενάριο δηλαδή γιατί η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Joe Dunthorn. H ταινία ακολουθεί τη ζωή του 15χρονου Oliver Tate, τον οποίο υποδύεται ο Craig Roberts. Οι γονείς του Oliver είναι στα πρόθυρα χωρισμού, όταν ένας παλιός "φίλος" της μητέρας του μετακομίζει δίπλα στο σπίτι τους. Έτσι αυτός προσπαθεί να επαναφέρει τη ζωή στο σπίτι στους ρυθμούς που ήταν προηγουμένως. Ταυτόχρονα, βιώνει και τον πρώτο του έρωτα και όλα όσα επιφέρει αυτός. Ερωτεύεται την νεαρή Jordana Bevan, η οποία όμως έχει και τα δικά της προβλήματα στα οποία πρέπει να βοηθήσει και ο Oliver. Και ουσιαστικά η ταινία δεν έχει καμία σχέση με όσα λέω παραπάνω αλλά τέλος πάντων. Τα βασικά βασικά είναι αυτά, αλλά σε πολύ καλύτερη μορφή. Καταφέρνει η συγκεκριμένη ταινία να αντιμετωπίσει δύσκολα θέματα όπως το διαζύγιο και οι ασθένειες με ένα αρκετά ελαφρύ τρόπο που όμως σε βάζει σε αρκετές σκέψεις. Είναι δραματική κωμωδία θαρρώ? Είναι.

Η ταινία συνοδεύεται από τη μουσική του Alex Turner, ο οποίος είναι από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές. Οπότε ίσως αυτό συνέβαλε στο γεγονός πως μου άρεσε τόσο υπερβολικά πολύ αυτή η ταινία. Δηλαδή αυτός ο άνθρωπος και με Arctic Monkeys και με Last Shadow Puppets και μόνος του.. κορυφή. Τίποτα άλλο.

Μ'άρεσε εξαιρετικά πολύ η σκηνοθεσία και η φωτογραφία της ταινίας. Η Ουαλία υπέροχη. Της έχω και εκείνης ιδιαίτερη αδυναμία οπότε ναι. Και δεν ξέρω τι άλλο να πω. Μ'άρεσε απίστευτα η ταινία και νομίζω βαρέθηκα να γράφω. Αυτά. Τώρα ζητώ συγγνώμη για το άθλιο άρθρο. Αν έφτασε κανείς μέχρι εδώ και τα διάβασε όλα.. ευχαριστώ πολύ ωρέ. Και σε θαυμάζω. Άντε γεια. Δείτε την! Αξίζει.

Η Επιστροφή.

Τι τίτλος για δημοσίευση. Αλλά αποφάσισα να επανέλθω στο αγαπητό μπλογκίδιο που τόσο βάναυσα παράτησα. Πω. Πως τα λέω! Τέλειωσα με τις Πανελλήνιες -ναι, τόσο καιρό έχω να γράψω- και βγήκαν και τα αποτελέσματα τα οποία δεν είχαν καμία σχέση μ'αυτά που περίμενα. Πάλι καλά ήταν ευχάριστη η έκπληξη. Οπότε όλα μια χαρά. Γύρισα από 7ήμερο στη Σαντορίνη και σε 5 μέρες φεύγω για 2,5 βδομάδες στην Αγγλία. Δηλαδή τι άλλο θέλω? Αλλά θαρρώ δε σας νοιάζει πράμα απ' όλ' αυτά? Δε σας νοιάζει βεβαίως. Ευχαριστώ όλους όσους δεν έφυγαν και όλους τους καινούργιους που τους καλωσορίζω και υπόσχομαι να προσπαθήσω να μη το εγκαταλείψω τόσο εύκολα αυτή τη φορά. Και αυτά νομίζω. Ας σας κάνω μια λίστα με τις ταινίες που είδα? Θα σας κάνω γιατί είμαι και πολύ καλός άνθρωπος. Καλά έχουν μια συνοχή όλα τα παραπάνω.. άλλο πράμα! Λοιπόν αρχίζω. Θα συνεχίσω από Butch Cassidy και μετά γιατί εκεί είχα φτάσει. Ας δούμε.

1. Scott Pilgrim vs. The World
2. The Shawshank Redemption
3. Paranormal Activity
4. The Sting
5. Psycho
6. Trois Couleurs: Bleu
7. Casablanca
8. E.T.
9. Star Wars: Episode IV - A New Hope
10. The Birds
11. Aristocats
12. Star Wars: Episode V - The Empire Strikes Back
13. Attenberg
14. Insidious
15. Super 8
16. Shutter Island
17. The Shining
18. Annie Hall
19. A Fish Called Wanda
20. Vicky Cristina Barcelona
21. Eraserhead
22. Volver
23. The Outsiders
24. Something's Gotta Give
25. Spider-Man
26. Spider-Man 2
27. Adaptation.
28. Manhattan
29. Somewhere
30. Fight Club
31. American Beauty
32. The King's Speech
33. Kramer vs. Kramer
34. Taxi Driver
35. Harry Potter and the Deathly Hallows Part 2

Πω. Μόνο 34 ταινίες σε 2 μήνες? Γιατί ουσιαστικά αυτές είναι από 23 Ιουνίου και μετά. Απογοητεύτηκα τώρα. Τέλος πάντων. Ήταν αρκετές πολύ καλές. Αύριο που θα χω χρόνο και ελπίζω και διάθεση θα σας πω και άποψη για μερικές. Άντε. Καλώς ήρθα.