Big Fish (2003)

Λοιπόν δε μ'άρεσε. Το λέω από την αρχή. Και όταν κάτι δεν μ'αρέσει, δεν έχω πράγματα να πω γι'αυτό. Αλλά τέλος πάντων. Είχα δει τη μισή. Μετά την άφησα στη μέση γιατί είχα σκυλοβαρεθεί. Μου είπε και μια κοπέλα πως έπαθε το ίδιο. Απόψε όμως. Δύο βδομάδες μετά, αποφάσισα να την τελειώσω. Δεν μου αρέσει να αφήνω ταινίες ατελείωτες. Το θεωρώ ασέβεια για κάποιο λόγο και το χω κάνει βασική μου αρχή. Πανάθεμα με. Ας μιλήσω λοιπόν.

Σκηνοθετημένη από τον Tim Burton. Παραδόξως δεν είναι άλλη μια από τις σκοτεινές και 'περίεργες' ταινίες του. Είναι ουσιαστική μια ιστορία γεμάτη παραμύθια. Ο Will Bloom (Billy Cudrup) μαθαίνει πως ο πατέρας του πεθαίνει και έτσι αποφασίζει να γυρίσει πίσω στο πατρικό του σπίτι για να καταφέρει -να προσπαθήσει τουλάχιστον- να επικοινωνήσει αλλά και να γνωρίσει τον πατέρα του, με τον οποίο έχει κόψει σχέσεις εδώ και 3 χρόνια. Το παράπονο του Will είναι πως δεν έχει ποτέ γνωρίσει το αληθινό πρόσωπο του πατέρα του, αφού όλες του οι ιστορίες για το παρελθόν του, ακούγονται σαν παραμύθια, κάνοντας τις έτσι να μην ακούγονται ρεαλιστικές. Κατά την διάρκεια της ταινίας λοιπόν, ο Edward Bloom αφηγείται για άλλη μια φορά τις ιστορίες του και έτσι καταφέρνουμε να γνωρίσουμε τα πάντα για τη ζωή του, η οποία ήταν γεμάτη εκπλήξεις και θεάματα, ενώ ο Will καταλαβαίνει καταφέρνει να καταλάβει καλύτερα τον πατέρα του.

Ε νομίζω αρκετά είπα. Ίσως να μην τα είπα καλά. Τέλος πάντων. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο Ewan McGregor (τον οποίο πρόσφατα είδα και στο Trainspotting και τρόμαξα να αναγνωρίσω), ενώ παίζουν και οι Albert Finley, Marion Cotillard, Danny Devito, Helena Bonham Carter. Και από αυτούς μόνο την τελευταία ξεχώρισα. Ίσως επειδή της έχω ούτως ή άλλως ιδιάιτερη αδυναμία? Μπορεί. Πάντως ο Edward Bloom με εκνεύριζε απίστευτα. Νομίζω βαρέθηκα να ασχολούμαι με την ταινία, οπότε σταματώ εδώ. Είναι πολύ σπάνιο να μην μου αρέσει ταινία, δηλαδή σε σημείο να πω 'Δε μ'άρεσε καθόλου' οπότε μπράβο Tim Burton. Και απορώ πραγματικά πως είναι στο Top 250 του IMDb. Ωραία τέλος. Καληνύχτα!

Into The Wild (2007)

Γεια σας και πάλι! Τιιι κάνουμε? Εμείς είμαστε καλά μη σας πω. Λοιπόν αποφάσισα πως αφού λόγω του γεγονότος ότι φεύγω αύριο για Αγγλία (επιτέλους!) και εκεί ίσως να μην έχω όρεξη να γράφω, να καθίσω απόψε να σας πω για 3 ταινίες που είδα πρόσφατα για να μην μείνουν οι δύστυχες παραιτημένες. Και γι'αυτό ας αρχίσω με το Into The Wild..

Η ταινία είναι βασισμένη στην ιστορία του Christopher McCandless, ο οποίος μετά την αποφοίτηση του από το κολλέγιο, αποφασίζει να παρατήσει το σπίτι του, την οικογένεια του, τα πράγματα του και γενικά τη ζωή του όπως την ήξερε και να φύγει για ένα ταξίδι όπου θα μπορούσε να καταφέρει να γνωρίσει καλύτερα τον ίδιο του τον εαυτό, αλλά και την ίδια την ζωή. Απώτερος στόχος του είναι να φτάσει στην Αλάσκα και να καταφέρει να επιβιώσει εκεί πέρα. Στο ταξίδι του όμως για να φθάσει εκεί πέρα ο Christopher θα γνωρίσει πολλούς νέους ανθρώπους με τις δικές τους ιστορίες. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο βοηθάει τον Chris (ο οποίος θέλοντας να 'διώξει' εντελώς τη παλιά του ζωή έχει αλλάξει το όνομα του σε Alexander Supertramp) στον αγώνα αυτοαναγνώρισης που έχει αρχίσει.

Καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας παρακολουθούμε τον πρωταγωνιστή της ιστορίας να ταξιδεύει από μέρος σε μέρος, το ένα πιο όμορφο από το άλλο και να 'ωριμάζει', κλείνοντας κεφάλαια στη ζωή του αλλά και σκηνές από τη ζωή του στην Αλάσκα, αφού έχει καταφέρει να φθάσει τον τελικό του προορισμό.

Η ταινία βγήκε στις αίθουσες το 2007 και είναι σκηνοθετημένη και γραμμένη από τον γνωστό και καταξιωμένο Sean Penn. Είναι βασισμένο στο βιβλίο του Jon Krakauer, το οποίο με τη σειρά του είναι βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Christopher. Τη συγκεκριμένη ταινία την είχα ακουστά καιρό πριν τη δω, αλλά ποτέ δεν ασχολήθηκα μαζί της γιατί δεν είχα ιδέα τι ήταν. Είχα ακούσει ότι ήταν καλή, αλλά ντάξει.. Βλέποντας την όμως τώρα, κατάλαβα πως έκανα μεγάλο λάθος να μην την έχω δει (κάτι δεν ακούγεται σωστό). Είναι μια πραγματικά καταπληκτική ταινία. Κάθε σκηνή της θα μπορούσε να είναι και μια απίστευτη φωτογραφία. Κάθε τοπίο αξιοζήλευτο. Θέλεις απλά να βουτήξεις μές στην οθόνη για να απολαύσεις τη μαγεία της φύσης. Η μουσική που συνοδεύει την ταινία (του Eddie Vedder - και την οποία ακούω τώρα) είναι υπέροχη και δένει απίστευτα με τις εικόνες. Οι ηθοποιοί όλοι τους καταπληκτικοί. Ιδίως ο Emile Hirsch και ο Hal Holbrook. Ακόμα και η Kirsten Stewart, η οποία μου τη δίνει απίστευτα γιατί το πρόσωπο της είναι εντελώς ανέκφραστο, μιλάμε ήταν συμπαθητική.

Τι άλλο να πω? Πιστεύω πως η συγκεκριμένη ταινία μπορεί να αποτελέσει και πηγή έμπνευσης για αρκετούς. Όχι σε σημείο να τα παρατήσει κανείς όλα και να φύγει, να τρέχει στα βουνά. Όμως πιστεύω πως σε 'τσιγκλά' να αναθεωρήσεις τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα γύρω σου και να προσπαθήσεις να αλλάξεις το τρόπο ζωής σου. Και πάλι όχι δραστικές αλλαγές, αλλά δεν ξέρω. Εμένα κάτι μου 'κανε πάντως. Τρομάρα μου. Θέλω να γράφω και άρθρα. Δυο λέξεις δεν μπορώ να αρθρώσω. Καταλαβαίνω βέβαια και αυτούς που υποστηρίζουν πως ο Chris ήταν απλά ένα ανεύθυνο παιδί που έφυγε στη φύση εντελώς απροετοίμαστο για ό,τι θα μπορούσε να του συμβεί.. αλλά εγώ του βγάζω το καπέλο. Έκανε αυτό που πραγματικά ήθελε, έζησε τη ζωή του όπως την ήθελε και μπράβο του.

Submarine (2010)

Καλημέρα αγαπητοί αναγνώστες. Όπως είχα υποσχεθεί επιστρέφω σιγά σιγά στο πόστο μου ως εξαιρετικός σχολιαστής ταινιών. Φυσικά φυσικά. Βέβαια αποφάσισα να αφήσω τις τυπικούρες που είχα υιοθετήσει προηγουμένως και να γράφω όπως θέλω γιατί αλλιώς πάλι θα βαρεθώ. Οπότε ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων. Βασικά όχι. Δεν ζητώ, λυπάμαι. Ό,τι θέλω θα κάνω στο αγαπητό μπλογκίδιο αυτό. Οπότε ας αρχίσω μετά την ανούσια φλυαρία.

Μόλις πριν από 20 λεπτά τέλειωσα αυτή τη ταινία. Ομολογουμένως δεν έχει βγεί ακόμα στους κινηματογράφους. Στους ελληνικούς τουλάχιστον. Στην Αγγλία παίζει από το Μάρτιο, ενώ στην Αμερική από τον Ιούνιο. Αλλά μπορεί κανείς πολύ εύκολα να το βρει στο διαδίκτυο και να το δει. Χωρίς καν να το κατεβάσει. Τι άλλο θέλει δηλαδή? Και ας αρχίσω να γράφω για την ταινία επιτέλους γιατί λέω βλακείες.

Είναι το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Richard Ayoade, ο οποίος την έχει σκηνοθετήσει αλλά και γράψει. Το σενάριο δηλαδή γιατί η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Joe Dunthorn. H ταινία ακολουθεί τη ζωή του 15χρονου Oliver Tate, τον οποίο υποδύεται ο Craig Roberts. Οι γονείς του Oliver είναι στα πρόθυρα χωρισμού, όταν ένας παλιός "φίλος" της μητέρας του μετακομίζει δίπλα στο σπίτι τους. Έτσι αυτός προσπαθεί να επαναφέρει τη ζωή στο σπίτι στους ρυθμούς που ήταν προηγουμένως. Ταυτόχρονα, βιώνει και τον πρώτο του έρωτα και όλα όσα επιφέρει αυτός. Ερωτεύεται την νεαρή Jordana Bevan, η οποία όμως έχει και τα δικά της προβλήματα στα οποία πρέπει να βοηθήσει και ο Oliver. Και ουσιαστικά η ταινία δεν έχει καμία σχέση με όσα λέω παραπάνω αλλά τέλος πάντων. Τα βασικά βασικά είναι αυτά, αλλά σε πολύ καλύτερη μορφή. Καταφέρνει η συγκεκριμένη ταινία να αντιμετωπίσει δύσκολα θέματα όπως το διαζύγιο και οι ασθένειες με ένα αρκετά ελαφρύ τρόπο που όμως σε βάζει σε αρκετές σκέψεις. Είναι δραματική κωμωδία θαρρώ? Είναι.

Η ταινία συνοδεύεται από τη μουσική του Alex Turner, ο οποίος είναι από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές. Οπότε ίσως αυτό συνέβαλε στο γεγονός πως μου άρεσε τόσο υπερβολικά πολύ αυτή η ταινία. Δηλαδή αυτός ο άνθρωπος και με Arctic Monkeys και με Last Shadow Puppets και μόνος του.. κορυφή. Τίποτα άλλο.

Μ'άρεσε εξαιρετικά πολύ η σκηνοθεσία και η φωτογραφία της ταινίας. Η Ουαλία υπέροχη. Της έχω και εκείνης ιδιαίτερη αδυναμία οπότε ναι. Και δεν ξέρω τι άλλο να πω. Μ'άρεσε απίστευτα η ταινία και νομίζω βαρέθηκα να γράφω. Αυτά. Τώρα ζητώ συγγνώμη για το άθλιο άρθρο. Αν έφτασε κανείς μέχρι εδώ και τα διάβασε όλα.. ευχαριστώ πολύ ωρέ. Και σε θαυμάζω. Άντε γεια. Δείτε την! Αξίζει.

Η Επιστροφή.

Τι τίτλος για δημοσίευση. Αλλά αποφάσισα να επανέλθω στο αγαπητό μπλογκίδιο που τόσο βάναυσα παράτησα. Πω. Πως τα λέω! Τέλειωσα με τις Πανελλήνιες -ναι, τόσο καιρό έχω να γράψω- και βγήκαν και τα αποτελέσματα τα οποία δεν είχαν καμία σχέση μ'αυτά που περίμενα. Πάλι καλά ήταν ευχάριστη η έκπληξη. Οπότε όλα μια χαρά. Γύρισα από 7ήμερο στη Σαντορίνη και σε 5 μέρες φεύγω για 2,5 βδομάδες στην Αγγλία. Δηλαδή τι άλλο θέλω? Αλλά θαρρώ δε σας νοιάζει πράμα απ' όλ' αυτά? Δε σας νοιάζει βεβαίως. Ευχαριστώ όλους όσους δεν έφυγαν και όλους τους καινούργιους που τους καλωσορίζω και υπόσχομαι να προσπαθήσω να μη το εγκαταλείψω τόσο εύκολα αυτή τη φορά. Και αυτά νομίζω. Ας σας κάνω μια λίστα με τις ταινίες που είδα? Θα σας κάνω γιατί είμαι και πολύ καλός άνθρωπος. Καλά έχουν μια συνοχή όλα τα παραπάνω.. άλλο πράμα! Λοιπόν αρχίζω. Θα συνεχίσω από Butch Cassidy και μετά γιατί εκεί είχα φτάσει. Ας δούμε.

1. Scott Pilgrim vs. The World
2. The Shawshank Redemption
3. Paranormal Activity
4. The Sting
5. Psycho
6. Trois Couleurs: Bleu
7. Casablanca
8. E.T.
9. Star Wars: Episode IV - A New Hope
10. The Birds
11. Aristocats
12. Star Wars: Episode V - The Empire Strikes Back
13. Attenberg
14. Insidious
15. Super 8
16. Shutter Island
17. The Shining
18. Annie Hall
19. A Fish Called Wanda
20. Vicky Cristina Barcelona
21. Eraserhead
22. Volver
23. The Outsiders
24. Something's Gotta Give
25. Spider-Man
26. Spider-Man 2
27. Adaptation.
28. Manhattan
29. Somewhere
30. Fight Club
31. American Beauty
32. The King's Speech
33. Kramer vs. Kramer
34. Taxi Driver
35. Harry Potter and the Deathly Hallows Part 2

Πω. Μόνο 34 ταινίες σε 2 μήνες? Γιατί ουσιαστικά αυτές είναι από 23 Ιουνίου και μετά. Απογοητεύτηκα τώρα. Τέλος πάντων. Ήταν αρκετές πολύ καλές. Αύριο που θα χω χρόνο και ελπίζω και διάθεση θα σας πω και άποψη για μερικές. Άντε. Καλώς ήρθα.

Harry Potter and the Deathly Hallows (Pt. 2)

Συγκίνηση και δέος.

Και ανατρίχιασα.

Και ανυπομονώ και ταυτόχρονα δε θέλω να ρθει, γιατί μετά..?

Και δεν μπορούσα να μην το βάλω.

(Και μου τη δίνει που λείπω. Αλλά μάλλον θα συνεχίσω να λείπω μέχρι τέλη Μαΐου..)

Ας το ξαναδώ.

-Βέβαια γιατί να το αλλάξουνε από το βιβλίο δεν ξέρω, αλλά τέεεελος πάντων.-

ΑΑΑΑΑ!

Αντίο.

Butch Cassidy and The Sundance Kid (1969)

Σκηνοθεσία: George Roy Hill
Παίζουν: Paul Newman, Robert Redford, Katherine Ross
Διάρκεια: 110 λεπτά










Τι γίνεται;
Η ταινία είναι "ελαφρώς" βασισμένη στη ζωή των Robert LeRoy Parker (Butch Cassidy) και του συνεργάτη του, Harry Longabaugh (Sundance Kid), δύο εγκληματιών από την Άγρια Δύση, οι οποίοι συνήθιζαν να ληστεύουν τράπεζες και τρένα. Ο Butch ήταν ο αρχηγός της Hole-in-the-Wall Gang (δε μου 'ρχεται στα ελληνικά η λέξη. Μόνο ένα "γκάνγκα", που το χω πει 500 φορές μες στο μυαλό μου και πια δεν είναι λέξη), με τους οποίους τον βλέπουμε να ληστεύει δύο τραίνα σε δύο διαφορετικές περιστάσεις. Η πρώτη προσπάθεια τους στέφθηκε με επιτυχία, όμως η δεύτερη, (εκτός από το ότι χρησιμοποίησαν πολύ δυναμίτη, με αποτέλεσμα να εκραγεί ολόκληρο το βαγόνι), βλέπουν από μακρυά να τους  πλησιάζει και ένα άλλο τραίνο, μέσα στο οποίο είναι μια ομάδα 6 ατόμων, οι οποίοι άρχισαν να καταδιώκουν τη συμμορία (Α! Να'τη η λέξη.). Στη συνέχεια παρακολουθούμε την καταδίωξη των δύο εγκληματιών, κατά την οποία ακούγεται και το κλασσικό "Who are those guys?". Οι δύο τους για να ξεφύγουν τελικά αναγκάζονται να το σκάσουν -μαζί με την Etta Place, την ερωμένη του Sundance, που είναι δασκάλα- πηγαίνοντας στη Βολιβία, όπου συνεχίζουν το έργο τους.


Και..
Ομολογώ πως το λάτρεψα ολίγον τι. Βασικά νομίζω είναι πολύ δύσκολο να μην αρέσει σε κάποιον αυτή η ταινία. Έχει τα πάντα. Αστείες σκηνές και ατάκες, καταπληκτική μουσική, υπέροχα τοπία και -κατά τη γνώμη μου- πολύ ωραία σκηνοθεσία. Ο τρόπος που έπαιζε με τα χρώματα και τις εστιάσεις είχε πολύ ενδιαφέρον. Εντυπωσιάστηκα και με την ομορφιά των περιοχών που ταξίδεψαν γιατί νόμιζα πως ήταν απλώς ξερές και βαρετές.

Ήταν το πρώτο western που χω δει και μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα. Βέβαια, μου φάνηκε κάπως πολύ γλυκό και μη βίαιο, όπως νόμιζα πως ήταν τα western και τελικά κοιτώντας στο Rotten Tomatoes, ανακάλυψα πως όντως ήταν.  Αλλά και πάλι, πολύ μου άρεσε.
Υπέροχο και το τραγούδι της ταινίας, Raindrops Keep Falling on My Head, το οποίο κέρδισε και το Oscar καλύτερου τραγουδιού εκείνη τη χρονιά -μαζί με τα Oscar καλύτερης φωτογραφίας, σεναρίου και μουσικής-.
Γενικεύοντας λοιπόν, όπως καταλάβατε μ'άρεσε πολύ. Ω ναι. Και θέλω να τη ξαναδώ. Δίκιο είχε η μαμά μου που μου την πρότεινε. (Μαμάκιας φάση.) Και θα της βάλω 9/10.


(Συγγνώμη για το άθλιο άρθρο, αλλά δεν είχα πολύ χρόνο γιατί γράφω Φυσική αύριο και χάλι μέγιστο. Μέχρι τώρα έχω γεμίσει μισό τετράδιο από χθες βράδυ. Τη μισώ μιλάμε. Αυτά. Συγγνώμη λοιπόν)


Άκουσα και μ'άρεσαν
__Percy Garris: I'm not crazy; I'm just colorful.
__Butch Cassidy: [to Sundance] Kid, the next time I say, "Let's go someplace like Bolivia," let's GO someplace like Bolivia. 
__Butch Cassidy: [to Sundance] Boy, I got vision, and the rest of the world wears bifocals. 
__Butch Cassidy: You know, it could be worse. You get a lot more for your money in Bolivia, I checked on it.
Sundance Kid: What could they have here that you could possibly want to buy? 
__[Butch just rode with Etta on his bicycle]
Sundance Kid: Hey, what are you doin'?
Butch Cassidy: Stealin' your woman?
Sundance Kid: [pause] Take her.
[sigh]
Sundance Kid: Take her.
Butch Cassidy: Well, you're a romantic bastard, I'll give you that.
__Sundance Kid: What I'm saying is, if you want to go, I won't stop you. But the minute you start to whine or make a nuisance, I don't care where we are, I'm dumping you flat.
Butch Cassidy: Don't sugarcoat it like that, Kid. Tell her straight.
Etta Place: I'm 26, and I'm single, and a school teacher, and that's the bottom of the pit. And the only excitement I've known is here with me now. I'll go with you, and I won't whine, and I'll sew your socks, and I'll stitch you when you're wounded, and I'll do anything you ask of me except one thing. I won't watch you die. I'll miss that scene if you don't mind. 

Requiem For A Dream (2000)

Σκηνοθεσία: Darren Aronofsky
Παίζουν: Ellen Burstyn, Jared Leto, Jennifer Connelly, Marlon Wayans
Διάρκεια: 102 λεπτά










Τι γίνεται?
Η ταινία ακολουθεί τις ζωές 4 ανθρώπων, της Sara Goldfarb, του γιού της Harry, της κοπέλας του Harry, Marion, αλλά και ενός φίλου του, του Tyrone, για ένα χρόνο (4 εποχές), οι οποίοι όντας εθισμένοι σε ουσίες οδηγούνται στην απόλυτη αυτοκαταστροφή.

Η ιστορία αρχίζει το καλοκαίρι, παρακολουθούμε την Sara η οποία είναι κολλημένη με την τηλεόραση, -έτσι ώστε να καλύψει το κενό του νεκρού άνδρα της και του γιού της, που την έχει αφήσει για να ζήσει τη δική του ζωή- να δέχεται ένα μήνυμα από την αγαπημένη της εκπομπή, όπου είναι καλεσμένη. Η Sara, ενθουσιασμένη, δοκιμάζει το καλό της, κόκκινο φόρεμα και απογοητευμένη που δεν της κάνει πια, αποφασίζει να αρχίσει έναν αγώνα, έτσι ώστε να χάσει τα περιττά κιλά, το οποίο καταφέρνει με την βοήθεια ισχυρών χαπιών.
Ο γιός της, Harry, είναι εθισμένος στην ηρωίνη, όπως και η κοπέλα του, αλλά και ο καλύτερος του φίλος. Με τον δεύτερο, καταφέρνουν σε ένα καλοκαίρι, μέσω του εμπορίου ναρκωτικών να αποκτήσουν μεγάλα ποσά χρημάτων, τα οποία θα χρησιμοποιούσαν για να εκπληρώσουν ο καθένας τα όνειρα του. Εξαιτίας όμως κάποιων γεγονότων, χάνουν αυτά τα χρήματα και έτσι αρχίζουν τα δύσκολα για τους τρεις τους.

Και η γνώμη μου..
Hands down, η καλύτερη ταινία που έχω δει. Πραγματικό αριστούργημα.

Μια καταπληκτική ιστορία, παρουσιασμένη με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ο Aronofsky, με την εξαιρετική του σκηνοθεσία, κατάφερε να με καθηλώσει, μην αφήνοντας με ούτε στιγμή να σκεφτώ για κάτι άλλον πέραν της ταινίας. Οι "γρήγορες" σκηνές (hip hop montage) που δείχνουν την μετάβαση των χαρακτήρων από τον πραγματικό κόσμο σ'αυτόν των ναρκωτικών, αλλά και οι σκηνές που παρακολουθούμε την Sara να καταδιώκεται από το ίδιο της το ψυγείο, είναι γεμάτες ένταση και άγχος.
-Προσωπικά, ποτέ δεν έχω αγχωθεί τόσο με ταινία. Ήμουν λίγο σε παράλυση φάση. (Ίσως να είχε και παρόμοια αποτελέσματα και το Black Swan, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό.)-
Σημαντικά βέβαια επηρέασε το αποτέλεσμα και η μουσική της ταινίας, με το εξαιρετικό και γνωστό σε όλους μας Requiem For A Dream, να "στοιχειώνει" την ταινία.

Τα όνειρα των πρωταγωνιστών και οι βασικές τους ανάγκες, όπως η τροφή αλλά ακόμη και η απλούστατη επιθυμία τους να ζήσουν, χάνονται και αντικαθίστανται από τα ναρκωτικά και την ζωώδη τους ανάγκη γι'αυτά.
Παρακολουθώντας την ταινία, πραγματικά αναρωτήθηκα αν έχει πραγματικά ο άνθρωπος τον έλεγχο του εαυτού του, και ξαφνιάστηκα/φοβήθηκα με την δύναμη των ουσιών και εθισμών.
Επίσης, συνειδητοποίησα πόσων ειδών "ναρκωτικά" υπάρχουν εκεί έξω. Ο Harry, για παράδειγμα, είναι εθισμένος στην κοπέλα του, και την ευτυχία της. Γίνεται έτσι τόσο επιρρεπής, που καταλήγει και ο ίδιος, όπως και αυτή, στον εθισμό στην ηρωίνη. Για τον δε Tyrone, μοναδικός στόχος καθ'όλη τη διάρκεια της ζωής του, ήταν να ικανοποιήσει και να κερδίσει την αγάπη της μητέρας του. Τέλος, η κατάσταση που φτάνει η Sara, δείχνει πως ακόμη και απλά και καθημερινά πράγματα, όπως η απλή παρακολούθηση τηλεόρασης και η όρεξη για φαί, μπορούν να αποτελέσουν έναν από τους χειρότερους εθισμούς.
Εξαιρετικό βρήκα και το τέλος της ταινίας, όπου βλέπουμε και τους 4 πρωταγωνιστές, κατεστραμμένοι καθώς είναι, εξαιτίας του ίδιου τους του εαυτού, να "κείτονται" (πως να το πω?) σε νεογνική στάση, φανερώνοντας την πραγματική της αδυναμία.

-Α και εντυπωσιάστηκα και με τον Jared Leto, τον οποίο αντιπαθούσα λίγο γιατί μου τη δίνει στα νεύρα το συγκρότημα του. Αλλά πολύ καλός. Και μιλάμε του πρόσωπο του, αλλά και της Jennifer Connely, πόσο άρτια και τέλεια? Σαν να έβλεπες κούκλες-

Και αφού βάζω και βαθμούς, θα βάλω 10/10 γιατί πολύ απλά δεν μπορώ να βάλω κάτι άλλο σ'αυτή τη ταινία. Νιώθω ευγνωμοσύνη για τον εαυτό μου, που αν και την είχα κατεβάσει πριν από δύο χρόνια, δεν την είχα δει μέχρι τώρα -που μου τη θύμισε βασικά μια φίλη μου, την οποία ευχαριστώ ιδιαιτέρως-. Και αν την είχα δει λοιπόν, θαρρώ δεν θα την είχα εκτιμήσει, όπως την εκτίμησα τώρα. Αυτάα λοιπόν.

Άκουσα και μου έκαναν εντύπωση
__ Sara Goldfarb: In the end it's all nice.
__Tappy Tibbons: Be excited, be, be excited.
__Sara Goldfarb: I'm somebody now, Harry. Everybody likes me. Soon, millions of people will see me and they'll all like me. I'll tell them about you, and your father, how good he was to us. Remember? It's a reason to get up in the morning. It's a reason to lose weight, to fit in the red dress. It's a reason to smile. It makes tomorrow all right. What have I got Harry, hm? Why should I even make the bed, or wash the dishes? I do them, but why should I? I'm alone. Your father's gone, you're gone. I got no one to care for. What have I got, Harry? I'm lonely. I'm old.
Harry Goldfarb: You got friends, Ma.
Sara Goldfarb: Ah, it's not the same. They don't need me. I like the way I feel. I like thinking about the red dress and the television and you and your father. Now when I get the sun, I smile. 


(ανατρίχιασα και μόνο που τα ξαναδιάβαζα. τι ταινία!)

Breakfast at Tiffany's (1961)

Σκηνοθεσία : Blake Edwards
Παίζουν : Audrey Hepburn, George Peppard, Mickey Rooney
Διάρκεια : 115 λεπτά












Έψαχνα λοιπόν το βράδυ του Σαββάτου, μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να κάνω επανάληψη Μαθηματικά Κατεύθυνσης (τελικά έγραψα 83/100. Ντάξει για το διάβασμα που έριξα, κααααλο είναι.), αποφάσισα να βρω μια ανάλαφρη ταινία. Δεν έβρισκα τίποτα, είχα φτάσει απόγνωση και είπα να δω αυτό. Όχι ως λύση απέλπισίας. Ήθελα να το δω κάποτε ούτως ή άλλως, αλλά ναι.
Τη συγκεκριμένη ταινία, όπως και οι περισσότεροι πιστεύω, την άκουγα από μικρό παιδί. Καλά, ίσως τα παραλέω? Αλλά τέλος πάντων, είναι πασίγνωστη. Εγώ πάντοτε, ακούγοντας την, σκεφτόμουν, κοπέλες που ήταν σε ένα σπίτι μιας γριούλας -της Tiffany-, καθισμένες στον κήπο, πίνοντας τσάι. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ακόμη βλέπω την εικόνα αυτή μες στο μυαλό μου. Και πόσο πολύ μπορεί να έπεσα έξω λοιπόν? Τραγικό, τραγικό.

Τι γίνεται?
Η Holly Golightly, την οποία υποδύεται η Audrey Hepburn, είναι μία εξαιρετικά όμορφη κοπέλα που ζει στη Νέα Υόρκη σε ένα διαμέρισμα, μαζί με την ανώνυμη γάτα της. Στην πρώτη σκηνή της ταινίας βλέπουμε την Holly, ντυμένη και πολύ στυλάτα στις πρωινές πρωινές ώρες της ημέρας, να κοιτάζει τη βιτρίνα του αγαπημένου της κοσμηματοπωλείου, Tiffany.
Στην πολυκατοικία της Holly, μετακομίζει ένας νέος ενοικιαστής, συγγραφέας, που έχει όμως να γράψει πολύ καιρό. Ο Paul Varjak (ή Fred όπως τον αποκαλεί η Holly, μιάς και αυτό είναι το όνομα του αδερφού της, στον οποίο έχει μεγάλη αδυναμία) διατηρεί "σχέση" με τη "διακοσμήτρια" του. Όμως, όπως είναι λογικό, ερωτεύεται την Holly, όπως και τόσοι πριν από αυτόν. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά.
(Η συνέχεια δικιά σας. Ναι. Γράφω λίγα για την ταινία, γιατί αλλιώς ποιό το νόημα, είπαμε.)


Πώς μου φάνηκε?
Λοιπόν. Είναι γνωστό πως ερωτεύομαι σχεδόν ακαριαία όλες τις γλυκούλες και πανέμορφες πρωταγωνίστριες. Η αλήθεια είναι αυτή. Και πως θα ήταν δυνατόν, να μην συμβεί το ίδιο και σ'αυτή τη περίπτωση, όπου η πρωταγωνίστρια είναι η υπέροχη και πανέμορφη Audrey Hepburn? Ποτέ δεν είχα συνειδητοποιήσει ακριβώς ΠΟΣΟ όμορφη είναι. Αλλά ναι.
Η σκηνή στο πάρτυ της, όπου κυκλοφορεί με το μακρυνάρι για το τσιγάρο, πρέπει να αποτελεί μια από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές της ιστορίας τους κινηματογράφου, ενώ το τραγούδι 'Moonriver', που τραγουδάει καθισμένη στο περβάζι του παραθύρου της (αλλά και που ακούγεται και κατά τη διάρκεια της ταινίας) είναι ένα υπέροχο τραγούδι, που κέρδισε και το Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού εκείνης της χρονιάς.

 

Η ταινία είναι βασισμένη (όχι ακριβώς όμως) στο ομώνυμο βιβλίο του Truman Capote. Βέβαια στο βιβλίο η Holly, είναι call-girl, ενώ στη ταινία για να αποφευχθούν προφανώς οι αντιδράσεις, παρουσιάζεται σαν ένα κορίτσι που ζει με τα ..δώρα άλλων ανδρών.

Μια πολύ γλυκιά και καλή ταινία, η οποία προσωπικά δεν με ενθουσίασε, αλλά δεν μπορώ να αμφισβητήσω πως είναι πολύ ωραία. Ω ναι.

Και έρωτας αληθινός με την Holly/Audrey. Ο τρόπος που μιλούσε, κινιόταν, τα πάντα. Υπέροχη πραγματικά. 

Και για όλα αυτά θα βάλω στην ταινία ένα 7/10.

Μα μήπως μου άρεσε τελικά? Αρχίζοντας το άρθρο, δεν είχα σκοπό να βάλω πάνω από 6. Αλλά τελικά..! Πως τα φέρνει η ζωή.


Άκουσα και μ'άρεσαν
_Holly Golightly: We're alike, me and cat. A couple of poor nameless slobs.
_Holly Golightly: I'll never get used to anything. Anybody that does, they might as well be dead.
_Holly Golightly: It's better to look at the sky than live there. Such an empty place; so vague. Just a country where the thunder goes and things disappear. 
_*Spoiler Alert*
Paul Varjak: Holly, I'm in love with you.
Holly Golightly: So what?
Paul Varjak: So what? So plenty! I love you. You belong to me.
Holly Golightly: No. People don't belong to people.
Paul Varjak: Of course they do.
Holly Golightly: I'm not going to let anyone put me in a cage.
Paul Varjak: I don't want to put you in a cage. I want to love you.
Holly Golightly: It's the same thing.
Paul Varjak: No it's not. Holly...
Holly Golightly: I'm not Holly. I'm not Lula Mae, either. I don't know who I am! I'm like cat here, a couple of no-name slobs. We belong to nobody and nobody belongs to us. We don't even belong to each other. 

The Social Network (2010)

(Αλλάζω εντελώς το στυλ των άρθρων γιατί πριν μπορεί και να μην το ευχαριστιόμουν στο έπακρον. Θα δείξει. Και δεν είχε και νόημα να αναλύω όλη την ταινία. Ω ναι. Πάμε λοιπόν.)












Σκηνοθεσία : David Fincher
Παίζουν : Jesse Eisenberg, Andrew Garfield, Justin Timberlake
Διάρκεια : 120 λεπτά














Τι γίνεται?
Όπως λέει και η αφίσα για την ταινία, "Δεν μπορείς να αποκτήσεις εκατομμύρια φίλους, χωρίς να αποκτήσεις μερικούς εχθρούς". Και σ'αυτό ακριβώς αναφέρεται και η εν λόγω ταινία.
Ο Jesse Eisenberg, υποδύεται τον Mark Zuckerberg (berg-berg, ενθουσιασμός), τον ιδρυτή του γνωστού σε όλους μας facebook. Από τη πρώτη στιγμή καταλαβαίνουμε πως είναι ένα πρόσωπο που ονειρεύεται μόνο την επιτυχία και δεν θα σταματήσει πουθενά για να την αποκτήσει. Αφού χωρίσει με την κοπέλα του, μεθύσει λίγο, μπλογκάρει, βρίζοντας την, αποφάσιζει να φτιάξει ένα site, όπου μπορούν οι φοιτητές του Harvard να ψηφίσουν ποια ήταν η πιο ωραία του πανεπιστημίου. Αλλά παρανομία φάση, hack-αρίσματα και έτσι. Κατάφερε λοιπόν σε ένα βράδυ να γίνει μισητός από όλο το γυναικείο πληθυσμό του πανεπιστημίου αλλά και να τραβήξει τη προσοχή 3 τύπων που ήθελαν να φτιάξουν ένα site για επικοινωνία εντός του Harvard. Και εκεί ξεκίνησε και η ιδέα του facebook.
Η ταινία πραγματεύεται τις δίκες που ακολούθησαν από κει και έπειτα και αφορούσαν τη δημιουργία του site αυτού, αλλά και στην πιο προσωπική ζωή του δημιουργού.

Και η γνώμη μου:
Η ταινία είναι υπερβολικά γρήγορα. Σε παρασέρνει στην ουσία. Χωρίς όμως να χάνεις το ενδιαφέρον σου μια στιγμή. Είναι από τις ταινίες που θες να δεις τι θα γίνει στη συνέχεια, ακόμη κι αν ξέρεις πάνω κάτω. Η μουσική που ακούγεται από πίσω είναι μια χαρά. Ό,τι χρειάζεται για την ταινία. Δε σου αποσπά τη προσοχή, αλλά υπάρχει κάτι εκεί να σε παρακινεί.
Αν και η ιστορία δεν είναι ακριβώς βασισμένη στην πραγματικότητα, όπως έχουν δηλώσει και οι πραγματικοί ήρωες της ιστορίας, είναι καλά τοποθετημένη και δε σε κουράζει, παρόλο που το θέμα δεν είναι και τόσο προσιτό σε όλους, αφού ουσιαστικά η ταινία αναφέρεται στον προγραμματισμό μιας ιστοσελίδας και πόσο ενδιαφέρον μπορεί να είναι αυτό?
Εντυπωσιάστηκα και με τον Justin Timberlake, ο οποίος δεν περίμενα να ήταν τόσο καλός όσο ήταν. Μέχρι τώρα τον είχα δει μόνο στο The Love Guru (πραγματικά απορώ γιατί έκατσα και την είδα αυτή τη ταινία -ο Χριστός κι Απόστολος δηλαδή-) , όπου ήταν ολίγον τι τραγικός και μετά από τη φωνή του στο Shrek δε καταλαβαίνεις και πολλά για το υποκριτικό του ταλέντο. Καλά δε λέω ότι ήταν και άριστος, αλλά εντάξει.
Όσον αφορά τον Jesse Eisenberg, ήταν τρομερός ο τρόπος που παρουσίασε τον χαρακτήρα του τόσο ψυχρό και να αδιαφορεί τόσο για τους υπολοιπους. Και μου άρεσε αυτή η σκηνή :

Lawyer: Mr. Zuckerberg, do I have your full attention?
Mark Zuckerberg: No.
Lawyer: Do you think I deserve it?
Zuckerberg: What?
Lawyer: Do you think I deserve your full attention?
Zuckerberg: I had to swear an oath before we began this deposition, and I don't want to perjure myself, so I have a legal obligation to say no.
Lawyer: Okay—no. You don't think I deserve your attention.
Zuckerberg: I think if your clients want to sit on my shoulders and call themselves tall, they have the right to give it a try. But there's no requirement that I enjoy sitting here listening to people lie. You have part of my attention; you have the minimum amount. The rest of my attention is back at the offices of Facebook, where my colleagues and I are doing things that no one in this room, including and especially your clients, are intellectually or creatively capable of doing.
Did I adequately answer your condescending question?

Γενικεύοντας λοιπόν, αν και ήταν μια καλή ταινία, ντάξει δεν τρελάθηκα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έγινε τόσος σάλος. Ναι, καθρεπτίζει την εποχή μας. Ναι, χρόνια από τώρα θα το βλέπουν και θα καταλαβαίνουν πως ήταν η γενιά μας. Ναι, ωραία σκηνοθεσία. Γρήγορη, τσακ-μπαμ. Ναι, καλή μουσική.
Αλλά δεν μου έμεινε κάτι στο τέλος. Απλά ότι είδα μια αρκετά καλή ταινία που ούτε θα ξαναδώ λογικά ποτέ μου, ούτε τίποτα. Ίσως φταίει που δεν με ενθουσιάζει καθόλου το facebook? Δεν νομίζω. Τέλος πάντων. Αυτή ήταν η γνώμη μου και θα βάλω στην ταινία ένα .. 6/10. (Στην αρχή έβαλα 5, αλλά μου φάνηκε πολύ σκληρό. Αντικειμενικός κριτής μιλάμε.)

The Virgin Suicides (1999)

Σκηνοθεσία: Sofia Coppola

Παίζουν: James Woods, Kathleen Turner, Kirsten Dunst, Josh Hartnett

Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Jeffrey Eugenides (ο οποίος έχει γράψει και το εξαιρετικό -μέχρι εκεί που έχω φτάσει- Middlesex). To βιβλίο πρωτοεκδόθηκε το 1993 και η ταινία βγήκε στις αίθουσες το 1999. (Στην Ελλάδα ονομάστηκε "Αυτόχειρες Παρθένοι". Κακή επιλογή. Πολύ κακή.)

H ταινία πραγματεύεται τις αυτοκτονίες των πέντε αδελφών Lisbon, Therese (17 χρονών), Mary (16), Bonnie (15), Lux (14) και της Cecilia (13). Οι 5 αδερφές ζουν με τους καταπιεστικούς και υπερπροστατευτικούς τους γονείς και γεμίζουν κάθε σκέψη όλων των αγοριών της γειτονιάς, οι οποίοι έχουν μαγευτεί από την ομορφιά τους αλλά και το μυστήριο που αποπνέουν.

Η ταινία αρχίζει με την αποτυχημένη προσπάθεια αυτοκτονίας της μικρότερης κόρης, Cecilia, που βρέθηκε στο μπάνιο με σχισμένους καρπούς. Το ίδιο καλοκαίρι, οι γονείς των κοριτσιών, ωθούμενοι από τον ψυχολόγο να γίνουν πιο ελαστικοί, οργανώνουν ένα πάρτυ, προκειμένου να τις κάνουν να νιώσουν καλύτερα -ιδίως της Cecilia. Εκείνη όμως, αφού ζητήσει να αποχωρήσει από το πάρτυ, πηγαίνει στο δωμάτιο της, πηδώντας από το παραθυρό και πέφτοντας πάνω στο φράχτη, επιτυγχάνοντας έτσι να αυτοκτονήσει στη δεύτερη προσπάθεια της.

Η οικογένεια απομονώνεται για το υπόλοιπο καλοκαίρι, οξύνοντας ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον των αγοριών. Με την αρχή του σχολικού έτους, τα κορίτσια επιστρέφουν στο σχολείο δείχνοντας σαν να μην έχουν επηρεαστεί από το συμβάν του καλοκαιριού. Σ'αυτήν την περίοδο, ο γόης του σχολείου, Trip Fontaine, ερωτεύεται την Lux και κάνει τα πάντα για να γίνει δικιά του. Καταφέρνει να πείσει τον πατέρα των κοριτσιών, ο οποίος είναι και ο καθηγητής μαθηματικών στο σχολείο τους, να αφήσει τα κορίτσια να πάνε στο χορό του σχολείου. Εκεί, αφου ανακυρηχθούν ως το ζευγάρι της βραδιάς, ο Trip την οδηγεί στο γήπεδο όπου κάνουν σεξ. Το πρωί όμως, εκείνος την εγκαταλείπει.

H αργοπορία της Lux, είναι η αιτία πολλών επιπτώσεων για τα 4 κορίτσια. Οι γονείς τους, τους απαγορεύουν να βγαίνουν, φτάνοντας στο σημείο να μην τους επιτρέπουν να πηγαίνουν καν σχολείο. Τα αγόρια της γειτονιάς, παρακολουθούν με ενδιαφέρον την τροπή των εξελίξεων, επιτυγχάνοντας μάλιστα να βρουν τρόπο να επικοινωνούν με τις αδερφές. Παρακολουθούν επίσης και την Lux να ανεβαίνει συνεχώς στη στέγη του σπιτιού με άγνωστα αγόρια αλλά και να καπνίζει.

Τα αγόρια καταφέρνουν να συνενοηθούν με τα κορίτσια, για να τις βοηθήσουν να το σκάσουν από το σπίτι. Ένα βράδυ λοιπόν, πάνε στο σπίτι των Lisbon, όπου συναντούν την Lux να καπνίζει. Εκείνη τους λέει να πάνε να φωνάξουν τα άλλα κορίτσια, ενώ η ίδια θα περίμενε στο αυτοκίνητο. Πηγαίνοντας λοιπόν τα αγόρια στο υπόγειο, βλέπουν την Bonnie κρεμασμένη από το ταβάνι. Σοκαρισμένοι και προσπαθώντας να φύγουν από το σπίτι, σκοντάφτουν και στις υπόλοιπες -νεκρές πια- αδερφές. Η Therese είχε αυτοκτονήσει πίνοντας πολλά υπνωτικά χάπια, ενώ η Mary, βάζοντας το κεφάλι της στο φούρνο. Η Lux, βρίσκεται κι αυτή νεκρή στο αυτοκίνητο, από δηλητηρίαση από μονοξείδιο του άνθρακα, κρατώντας όμως ακόμη το τσιγάρο στα χέρια της.

Στις τελεύταιες σκηνές της ταινίας, βλέπουμε τους γονείς των κοριτσιών να φεύγουν από την πόλη, ενώ μαθαίνουμε πως το σπίτι πωλήθηκε σε ένα ζευγάρι από την Βοστώνη. Όλα στη γειτονιά αποκτούν και πάλι την φυσιολογική τους ροή. Εκτός για τα αγόρια, τα οποία, δεν ξεχνούν ποτέ τα 5 αυτά κορίτσια και την μαγεία που κουβαλούσαν.

Η ταινία με ικανοποίησε ιδιαιτέρως, γιατί έχοντας διαβάσει και το βιβλίο, απορούσα πως θα κατάφερνε κάποιος να αποτυπώσει την ιστορία των κοριτσιών, χωρίς πραγματικά να δείχνει αυτές, αφού στο βιβλίο όλα περιγράφονται μέσα από τα λόγια των αγοριών. Η ταινία, αν και δείχνει σκηνές από την ζωή στο σπίτι των κοριτσιών, το επιτυγχάνει αυτό, αφού ουσιαστικά και για εμάς τους ίδιους, η ιστορία τους αποτελεί ένα μυστήριο. 

Το "χρώμα" της ταινίας, αλλά και η μουσική που την συνοδεύει είναι απλά απίστευτη. Το κεντρικό τραγούδι της ταινίας, Playground Love, από τους Air, έχει γίνει ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια, αφού το ακούω κάθε μέρα, όλη μέρα (και είναι και το url αυτού του blog), ενώ έχω παραγγείλει και όλο το score της ταινίας από το amazon και ανυπομονώ να έρθει.

Το μόνο που ίσως με απογοήτευσε από την ταινία είναι το γεγονός ότι εστίασε μονάχα στη Lux. Πιστεύω πως και τα υπόλοιπα κορίτσια έπρεπε να φανούν πιο πολύ στην ταινία. Και επίσης, δεν μου άρεσε η επιλογή του Josh Hartnett ως Trip Fontaine. Δεν είχε καμία σχέση με αυτό που είχα φανταστεί στο μυαλό μου. Αλλά εντάξει. Δικό μου το πρόβλημα.

Η ταινία τελειώνοντας σου αφήνει μια γλυκιά μελαγχολία, ενώ κατά τη διάρκεια της ταινίας είναι σχεδόν αδύνατο να μην ερωτευτείς και ο ίδιος τις 5 αδελφές. Ειδικά την Lux, την οποία υποδύεται η Kirsten Dunst. Και πολύ καλά θα έλεγα, γιατί δεν την είχα και σε ιδιαίτερη εκτίμηση. Νόμιζα ότι ήταν μόνο ομορφιά και τίποτε άλλο. Αλλά τι ομορφιά μιλάμε!

Θα βάλω λοιπόν στην ταινία ένααααα 7/10. Μα να, δεν ξέρω να βαθμολογώ. Δεν μπορώ να της βάλω λιγότερο, αλλά δεν ήταν εξισου καλή με το Clockwork Orange. Τέλος πάντων. Ακολουθεί το trailer. Αλλά και το τραγούδι. Δεν γινόταν να μην το βάλω..

A Clockwork Orange (1971)

Αποφάσισα η πρώτη ταινία για την οποία θα γράψω να είναι αυτή λόγω του γεγονότος ότι την είδα αρκετά πρόσφατα αλλά και επειδή ανυπομονούσα καιρό να τη δω και τελικά δικαιώθηκα. 
Για να δούμε τι θα δούμε λοιπόν. Καλή μου αρχή!


Η ταινία αυτή (στα ελληνικά "Το κουρδιστό πορτοκάλι") έχει σκηνοθετηθεί από τον Stanley Kubrick (γνωστό και για τις ταινίες του 2001: A Space Odyssey, Lolita, The Shining, Eyes Wide Shut), και τον κεντρικό ρόλο στην ταινία έχει ο Malcolm McDowell (Caligula, If...., O Lucky Man!) ο οποίος υποδύεται τον Alex, ένα νέο του μελλοντικού (για το τότε) Λονδίνου, που είναι εθισμένος στη βία, (ultra-violence, όπως την αποκαλεί), στους βιασμούς, στο σεξ (the old in-out) αλλά και στην κλασσική μουσική, ιδίως αυτή του Ludwig van Beethoven.


Η ιστορία, την οποία αφηγείται ο ίδιος ο πρωταγωνιστής, καλώντας εμάς τους θεατές "αδέρφια" του, είναι ουσιαστικά χωρισμένη σε 3 κομμάτια.


Αρχικά παρακολουθούμε τον Alex, μαζί με την παρέα του (οι "droogs" του), της οποίας είναι αρχηγός, να επιτίθενται εναντίον ενός μεθυσμένου γέρου, να μάχονται με μια αντίπαλη ομάδα, η οποία εκείνη τη στιγμή βίαζε μια γυναίκα, αλλά και στη συνέχεια να πηγαίνουν στο σπίτι ενός συγγραφέος, όπου βιάζουν τη γυναίκα του και ξυλοκοπούν τον ίδιο.
Την επόμενη μέρα, αφού ο Alex δείξει στους δυσαρεστημένους από την συμπεριφορά του, φίλους του, ποιός πραγματικά είναι ο αρχηγός, επιτίθοντας τους και ρίχνοντας τους στο λιμάνι, πάνε στο σπίτι μιας ακόμη άγνωστης, για να "διασκεδάσουν". Ο Alex, σκοτώνει κατά λάθος την γυναίκα αυτή, χρησιμοποιώντας ένα ..άγαλμα, αλλά δεν καταφέρνει να δραπετεύσει από την αστυνομία, καθώς τον εμποδίζουν οι φίλοι του, ώστε να τον εκδικηθούν.


Στο "δεύτερο μέρος" της ταινίας, βρίσκουμε τον Alex, καταδικασμένο σε φυλάκιση 14 ετών για το έγκλημα που διέπραξε. Όμως, όσο βρισκόταν στη φυλακή, άκουσε για ένα πείραμα, το οποίο θα τον έκανε αυτομάτως "καλό" και θα μπορούσε να βγει γρήγορα από τη φυλακή. Έτσι, ο Alex, παριστάνοντας τον καλό χριστιανό, κατάφερε να γίνει το πειραματόζωο για το σωφρονιστικό αυτό πρόγραμμα. Η μέθοδος Ludovico, που εφαρμόστηκε, στην ουσία περιελάμβανε την προβολή σκηνών βίας και εγκλήματος στον "ασθενή", χωρίς αυτός να έχει τη δυνατότητα να μην παρακολουθήσει. Αυτό, σε συνεργασία με κάποια φάρμακα, τον οδηγούν στην αποστροφή του για το έγκλημα, αλλά και για τη μουσική που έπαιζε κατά τη διάρκεια των προβολών, που συγκεκριμένα ήταν του Beethoven. 

Κατά την παρουσίαση των αποτελεσμάτων του πειράματος -η οποία προκαλεί και πολλές αντιδράσεις όσον αφορά την ηθική και την ελεύθερη βούληση- βλέπουμε τον Alex να μην μπορεί να βιοπραγήσει, αλλά ούτε και να βιάσει μια ημίγυμνη κοπέλα, αφού και μόνο η σκέψη τον κάνει να πνίγεται και να είναι έτοιμος να κάνει εμετό. 

Στο τρίτο και και τελευταίο μέρος της ταινίας, ο Alex "ελεύθερος" πια, ανακαλύπτει ότι είναι πια ανεπιθυμήτος ακόμη και από την οικογένεια του, ενώ στη συνέχεια δέχεται επίθεση από γέρους αστέγους που θέλουν να τον εκδικηθούν για τον ξυλοδαρμό του γέρου, που ο ίδιος έδερνε στην αρχή της ιστορίας. Ο Alex, μην μπορώντας να αμυνθεί λόγω της θεραπείας που έχει δεχθεί, σώζεται από δύο αστυνομικούς, οι οποίοι όμως όπως αποδεικνύεται είναι οι παλιοί του φίλοι. Αυτοί, ακόμη εξοργισμένοι μαζί του, τον οδηγούν έξω από την πόλη και αφού του επιτεθούν, τον αφήνουν ανύμπορο. Με μεγάλες προσπάθειες ο Alex καταφέρνει να φτάσει σε ένα σπίτι, το οποίο αν και δεν αναγνωρίζει είναι αυτό του συγγραφέος που είχε επιτεθεί πριν 2 χρόνια. Ο συγγραφέας τον φιλοξενεί, αλλά ακούγοντας τον να τραγουδάει το "Singin' In The Rain" τον αναγνωρίζει και προσπαθεί και ο ίδιος να τον εκδικηθεί, αφού εξ'αιτίας του, πέθανε η γυναίκα του που εκείνος είχε βιάσει.

Ο συγγραφέας, λοιπόν, μαζί με κάποιους φίλους του, ναρκώνουν τον Alex και τον τοποθετούν σε ένα δωμάτιο. Αυτός, ξυπνώντας, ανακαλύπτει ότι παίζει Beethoven, κάτι που δεν αντέχει λόγω της θεραπείας, και οδηγείται έτσι στην απόπειρα αυτοκτονίας. Ουσιαστικά δηλαδή τα πρώην θύματα του Alex, έχουν πια μετατραπεί στους θύτες του.

Στις τελευταίες σκηνές της ταινίας, βλέπουμε τις αντιδράσεις από τις εφημερίδες για την μέθοδο Ludovico, αλλά και τον ίδιο τον Υπουργο Εσωτερικών να προσπαθεί να εξαγοράσει τον Alex -ο οποίος είναι βαριά τραυματισμένος- προς ώφελος του. Στην προσπάθεια του αυτή, χρησιμοποιεί και μουσική, και συγκεκριμένα την 9η Συμφωνία του Beethoven, για την οποία ο Alex δεν νιώθει πια αποστροφή, αλλά αντιθέτως νιώθει ευθυμία βλέποντας στο μυαλό του σκηνές βιας και βιασμών, ανακοινώνοντας. στην αφήγηση του ότι είχε θεραπευτεί.

Η ταινία αυτή, βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Anthony Burgess, όταν πρωτοβγήκε στις αίθουσες κινηματογράφων είχε προκαλέσει πολλές αντιδράσεις, αφού πολλοί θεώρησαν αναίτια την προβολή τόσο βίαιων σκηνών. Συγκεκριμένα στην Αγγλία, η συγκεκριμένη ταινία απαγορεύτηκε μέχρι μετά τον θάνατο του Kubrick, κάτι το οποίο ζήτησε ο ίδιος.

Βλέποντας στην ταινία, δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί τι είναι πραγματικά ηθικό και τι όχι. Είναι  επιθυμητό να υποστεί κανείς μια θεραπεία για γίνει έντιμος πολίτης, αλλά όχι κατ'επιλογήν του? Να χάσει δηλαδή την δυνατότητα να παίρνει αποφάσεις για τον ίδιο του τον εαυτό, χάνοντας έτσι και την ανθρωπιά και την ιδιαιτερότητα του. Ποιος ο λόγος ύπαρξης μιας κοινωνίας "κουρδισμένων" πολιτών, οι οποίοι δεν θα έχουν καμία επιλογή?

Προσωπικά, η συγκεκριμένη ταινία με ενθουσίασε ιδιαιτέρως. Δεν πιστεύω πως θα μπορούσε να παρουσιαστεί τόσο έντονα ο ίδιος προβληματισμός αν απουσίαζε η βία, όπως υποστηρίζουν πολλοί. Όταν θα χω χρόνο το καλοκαίρι, θέλω να την ξαναδώ, γιατί ουσιαστικά η δεύτερη φορά είναι πάντα αυτή που βλέπεις μια ταινία.

Ωραία, τέλειωσε το πρώτο άρθρο. Γιγάντιο μου φαίνεται. Δεν θα γράφω τόσα για τις άλλες αποφάσισα. Βασικά δεν θα μιλώ τόσο για την υπόθεση. Ναι. Θέλω γνώμες.

Και αν και δεν ξέρω να κρίνω καλά, θα προσπαθήσω και θα βάλω στην ταινία ένα 8/10.

(Εξαιρετικό trailer.)