Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Breakfast at Tiffany's (1961)














Σκηνοθεσία : Blake Edwards
Παίζουν : Audrey Hepburn, George Peppard, Mickey Rooney
Διάρκεια : 115 λεπτά












Έψαχνα λοιπόν το βράδυ του Σαββάτου, μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να κάνω επανάληψη Μαθηματικά Κατεύθυνσης (τελικά έγραψα 83/100. Ντάξει για το διάβασμα που έριξα, κααααλο είναι.), αποφάσισα να βρω μια ανάλαφρη ταινία. Δεν έβρισκα τίποτα, είχα φτάσει απόγνωση και είπα να δω αυτό. Όχι ως λύση απέλπισίας. Ήθελα να το δω κάποτε ούτως ή άλλως, αλλά ναι.
Τη συγκεκριμένη ταινία, όπως και οι περισσότεροι πιστεύω, την άκουγα από μικρό παιδί. Καλά, ίσως τα παραλέω? Αλλά τέλος πάντων, είναι πασίγνωστη. Εγώ πάντοτε, ακούγοντας την, σκεφτόμουν, κοπέλες που ήταν σε ένα σπίτι μιας γριούλας -της Tiffany-, καθισμένες στον κήπο, πίνοντας τσάι. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ακόμη βλέπω την εικόνα αυτή μες στο μυαλό μου. Και πόσο πολύ μπορεί να έπεσα έξω λοιπόν? Τραγικό, τραγικό.



Τι γίνεται?
Η Holly Golightly, την οποία υποδύεται η Audrey Hepburn, είναι μία εξαιρετικά όμορφη κοπέλα που ζει στη Νέα Υόρκη σε ένα διαμέρισμα, μαζί με την ανώνυμη γάτα της. Στην πρώτη σκηνή της ταινίας βλέπουμε την Holly, ντυμένη και πολύ στυλάτα στις πρωινές πρωινές ώρες της ημέρας, να κοιτάζει τη βιτρίνα του αγαπημένου της κοσμηματοπωλείου, Tiffany.
Στην πολυκατοικία της Holly, μετακομίζει ένας νέος ενοικιαστής, συγγραφέας, που έχει όμως να γράψει πολύ καιρό. Ο Paul Varjak (ή Fred όπως τον αποκαλεί η Holly, μιάς και αυτό είναι το όνομα του αδερφού της, στον οποίο έχει μεγάλη αδυναμία) διατηρεί "σχέση" με τη "διακοσμήτρια" του. Όμως, όπως είναι λογικό, ερωτεύεται την Holly, όπως και τόσοι πριν από αυτόν. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά.
(Η συνέχεια δικιά σας. Ναι. Γράφω λίγα για την ταινία, γιατί αλλιώς ποιό το νόημα, είπαμε.)


Πώς μου φάνηκε?
Λοιπόν. Είναι γνωστό πως ερωτεύομαι σχεδόν ακαριαία όλες τις γλυκούλες και πανέμορφες πρωταγωνίστριες. Η αλήθεια είναι αυτή. Και πως θα ήταν δυνατόν, να μην συμβεί το ίδιο και σ'αυτή τη περίπτωση, όπου η πρωταγωνίστρια είναι η υπέροχη και πανέμορφη Audrey Hepburn? Ποτέ δεν είχα συνειδητοποιήσει ακριβώς ΠΟΣΟ όμορφη είναι. Αλλά ναι.
Η σκηνή στο πάρτυ της, όπου κυκλοφορεί με το μακρυνάρι για το τσιγάρο, πρέπει να αποτελεί μια από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές της ιστορίας τους κινηματογράφου, ενώ το τραγούδι 'Moonriver', που τραγουδάει καθισμένη στο περβάζι του παραθύρου της (αλλά και που ακούγεται και κατά τη διάρκεια της ταινίας) είναι ένα υπέροχο τραγούδι, που κέρδισε και το Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού εκείνης της χρονιάς.


 

Η ταινία είναι βασισμένη (όχι ακριβώς όμως) στο ομώνυμο βιβλίο του Truman Capote. Βέβαια στο βιβλίο η Holly, είναι call-girl, ενώ στη ταινία για να αποφευχθούν προφανώς οι αντιδράσεις, παρουσιάζεται σαν ένα κορίτσι που ζει με τα ..δώρα άλλων ανδρών.
Μια πολύ γλυκιά και καλή ταινία, η οποία προσωπικά δεν με ενθουσίασε, αλλά δεν μπορώ να αμφισβητήσω πως είναι πολύ ωραία. Ω ναι.
Και έρωτας αληθινός με την Holly/Audrey. Ο τρόπος που μιλούσε, κινιόταν, τα πάντα. Υπέροχη πραγματικά. 

Και για όλα αυτά θα βάλω στην ταινία ένα 7/10.
Μα μήπως μου άρεσε τελικά? Αρχίζοντας το άρθρο, δεν είχα σκοπό να βάλω πάνω από 6. Αλλά τελικά..! Πως τα φέρνει η ζωή.


Άκουσα και μ'άρεσαν
_Holly Golightly: We're alike, me and cat. A couple of poor nameless slobs.
_Holly Golightly: I'll never get used to anything. Anybody that does, they might as well be dead.
_Holly Golightly: It's better to look at the sky than live there. Such an empty place; so vague. Just a country where the thunder goes and things disappear. 
_*Spoiler Alert*
Paul Varjak: Holly, I'm in love with you.
Holly Golightly: So what?
Paul Varjak: So what? So plenty! I love you. You belong to me.
Holly Golightly: No. People don't belong to people.
Paul Varjak: Of course they do.
Holly Golightly: I'm not going to let anyone put me in a cage.
Paul Varjak: I don't want to put you in a cage. I want to love you.
Holly Golightly: It's the same thing.
Paul Varjak: No it's not. Holly...
Holly Golightly: I'm not Holly. I'm not Lula Mae, either. I don't know who I am! I'm like cat here, a couple of no-name slobs. We belong to nobody and nobody belongs to us. We don't even belong to each other.
 


9 σχόλια:

  1. Όμορφη, γλυκιά και νοσταλγική είναι τούτη η ταινία φίλε μου. Και η Όντρεϊ τόσο κομψή και πανέμοφη, η Νέα Υόρκη λάμπει και η μουσική του Μαντσίνι έγραψε ιστορία.
    Αλλά, πιστεύω, πως απευθύνεται αυστηρά στο γυναικείο κοινό...

    Προσωπική αξιολόγηση:
    2.5/5

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πωπω τι μου θύμισες με τα Μαθηματικά!
    Το μίσω θανάσιμα τούτο το μάθημα και όλο σκατά έγραφα! Ο φορμαλισμός σε όλο του το μεγαλείο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και θα συμφωνήσω και πάλι μαζί σου. Αυστηρά στο γυναικείο κοινό.
    Αλλά αφού είπα να αποκτήσω κινηματογραφικές γνώσεις, απ'όλα πρέπει να δω!

    Θα διαφωνήσω βέβαια όσον αφορά τα Μαθηματικά. Γιατί τόσο μίσος? Βέβαια και γω έτσι ένιωθα στο παρελθόν, αλλά κατάλαβα φέτος πως έχουν τη μαγεία τους. Ιδίως η ικανοποίηση που παίρνεις, καταφέρνοντας να λύσεις μια δύσκολη άσκηση. Κυρίαρχος του κόσμου!
    Και τι πιο ωραίο από ένα μαθηματικό και λογικό τρόπο σκέψης..?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σου προτείνω να αρχίσεις να γνωρίσεις τους μεγάλους τη 7ης!: Federico Fellini, Luis Bunuel, Pier Paolo Pasolini, Charles Chaplin, Ingmar Bergman, Robert Bresson κλπ-κλπ...

    Γιατί πιστεύω πως τα Μαθηματικά δεν έχουν τίποτα να σου προσφέρουν αν δεν ασχοληθείς με το παρόμοιο επάγγελμα. Έχω τσακωθεί πολλές φορές με τους φίλους μου για αυτό το θέμα. Όταν λύνω μια άσκηση νιώθω δυνατός, αλλά μετά από λίγο κενός.

    Χωρίς παρεξήγηση, αλλά αυτό τον τρόπο σκέψης τον σιχαίνομαι. Ένας υποστηρικτής των μαθηματικών λέει λίγα και απλά. Εγώ πλατιάζω, αναλύω, υποστηρίζω με πάθος τη θέση μου σε μια συζήτηση και είμαι χαοτικός! Λατρεύω τα φιλολογικά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Και μένα τί μου θύμισες με τα μαθηματικά! Όταν πήγαινα λύκειο είχα μια σχέση αγάπης μίσους, αλλά τώρα που έχω χάσει επαφή εδώ και πολλά χρόνια, νιώθω μια νοσταλγία για να μην πω αναπηρία που δε θυμάμαι πια ούτε τι θα πει ολοκλήρωμα και ζήλεια γι'αυτούς που δεν τα ξέχασαν.
    Αλλά δε νομίζω να σου προσφέρουν κάτι ως άνθρωπο, ο τρόπος σκέψης τους δε μπορεί να εφαρμοστεί στην καθημερινή ζωή, ούτε φυσικά στην τέχνη. Αλλά είναι ένας θαυμαστός κόσμος από μόνα τους.
    Την ταινία δεν την έχω δει και φοβάμαι οτι δεν θα την δω. Αν όντως απευθύνεται στο γυναικείο κοινό δε θα αντέξω για πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μια πολύ πολύ όμορφη ταινία γεμάτη νοσταλγία για πολλούς..
    Οσο για τα μαθηματικά... Οποιος τα γνωρίσει καλά, τα ερωτεύεται..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ναι, αλλά αν δεν πρόκειται για love at the first sight δεν έχεις καμιά όρεξη να τα γνωρίσεις καλά. Γι' αυτό κι εγώ δεν τα γνώρισα.
    Όσο για το "Breakfast..." μ' αρέσει πολύ. Ο ορισμός της "χαριτωμένης κομεντί" κι όταν μια ταινία σχεδόν καθορίζει ένα ολόκληρο είδος, είναι κλασική. Άσχετα αν τυχαίνει να μην σου αρέσει το είδος.
    Είδες κι εσύ που ξεκίνησες για 6 και του έβαλες 7;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @Monsieur Hulot, εγώ είμαι το ακριβώς αντίθετο από 'σένα λοιπόν. Λακωνικός στο έπακρον. Μιλιά δε βγάζω συνήθως. Γι'αυτό και θα πατώσω στην Έκθεση, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Όμως τα φιλολογικά μου άρεσαν και μένα. Μέχρι φέτος δηλαδή, που λόγω του καταπληκτικού εκπαιδευτικού συστήματος, δεν έχω παρακολουθήσει ούτε ένα μάθημα της προκοπής.

    @Simurgh, ακριβώς όπως τα λες. Αυτή η σχέση αγάπης-μίσους. Όσον αφορά το ολοκλήρωμα, τυχερός είσαι. Δράμα η κατάσταση. Τα μισώ ολίγον τι.
    Και αυτό που λες με την τέχνη. Δεν νομίζω πως συμφωνώ. Χάρη στα μαθηματικά, κατάφεραν να δημιουργήσουν μερικά από τα πιο φαντασμαγορικά κτήρια και μνημεία του κόσμου, ενώ η αρτιότητα που υπάρχει στα μαθηματικά, συχνά πιστεύω συναντάται και στην τέχνη. Και έχω ακούσει χιλιάδες φορές για συγγράμματα που έχουν γραφτεί με μαθηματική λογική. Των αρχαίων Ελλήνων. Βέβαια δεν ξέρω. Μαθηματικοί τα λένε συνήθως αυτά.

    @vandimir, είναι όντως μια κλασική και διαχρονική (το ίδιο πράγμα είπα, αλλά τέλος πάντων) ταινία. Ποτέ δεν το αμφισβήτησα αυτό. Και όντως για το είδος της εξαιρετική. Η αλήθεια είναι πως σε "κερδίζει" κατά κάποιο τρόπο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @εγώ
    Νομίζω οτι τα μαθηματικά χρησιμοποιούνται από τους καλλιτέχνες για να πραγματοποιήσουν το όραμά τους, που υπάρχει όμως ανεξάρτητα από τα μαθηματικά. Πχ ένας αρχιτέκτονας έχει την έμπνευση να φτιάξει ένα κτίριο και εφαρμόζει τις μαθηματικές του γνώσεις για να κάνει εφικτό το όραμά του. Δεν τον ελκύουν οι εξισώσεις και η ομορφιά τους, αλλά η ομορφιά του κτιρίου.
    Είναι ενδιαφέρον όταν τα ίδια τα μαθηματικά και η λογική τους είναι από μόνα τους πηγή έμπνευσης για ένα έργο τέχνης. Τώρα που το σκέφτομαι θα μπορούσε να γίνει μια ωραία ταινία από τον Αρονόφσκι ;)
    Αν δίνεις φέτος πανελλήνιες καλή δύναμη! Δε νομίζω να πατώσεις στην έκθεση γιατί γράφεις πολύ καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή