Submarine (2010)

Καλημέρα αγαπητοί αναγνώστες. Όπως είχα υποσχεθεί επιστρέφω σιγά σιγά στο πόστο μου ως εξαιρετικός σχολιαστής ταινιών. Φυσικά φυσικά. Βέβαια αποφάσισα να αφήσω τις τυπικούρες που είχα υιοθετήσει προηγουμένως και να γράφω όπως θέλω γιατί αλλιώς πάλι θα βαρεθώ. Οπότε ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων. Βασικά όχι. Δεν ζητώ, λυπάμαι. Ό,τι θέλω θα κάνω στο αγαπητό μπλογκίδιο αυτό. Οπότε ας αρχίσω μετά την ανούσια φλυαρία.

Μόλις πριν από 20 λεπτά τέλειωσα αυτή τη ταινία. Ομολογουμένως δεν έχει βγεί ακόμα στους κινηματογράφους. Στους ελληνικούς τουλάχιστον. Στην Αγγλία παίζει από το Μάρτιο, ενώ στην Αμερική από τον Ιούνιο. Αλλά μπορεί κανείς πολύ εύκολα να το βρει στο διαδίκτυο και να το δει. Χωρίς καν να το κατεβάσει. Τι άλλο θέλει δηλαδή? Και ας αρχίσω να γράφω για την ταινία επιτέλους γιατί λέω βλακείες.

Είναι το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Richard Ayoade, ο οποίος την έχει σκηνοθετήσει αλλά και γράψει. Το σενάριο δηλαδή γιατί η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Joe Dunthorn. H ταινία ακολουθεί τη ζωή του 15χρονου Oliver Tate, τον οποίο υποδύεται ο Craig Roberts. Οι γονείς του Oliver είναι στα πρόθυρα χωρισμού, όταν ένας παλιός "φίλος" της μητέρας του μετακομίζει δίπλα στο σπίτι τους. Έτσι αυτός προσπαθεί να επαναφέρει τη ζωή στο σπίτι στους ρυθμούς που ήταν προηγουμένως. Ταυτόχρονα, βιώνει και τον πρώτο του έρωτα και όλα όσα επιφέρει αυτός. Ερωτεύεται την νεαρή Jordana Bevan, η οποία όμως έχει και τα δικά της προβλήματα στα οποία πρέπει να βοηθήσει και ο Oliver. Και ουσιαστικά η ταινία δεν έχει καμία σχέση με όσα λέω παραπάνω αλλά τέλος πάντων. Τα βασικά βασικά είναι αυτά, αλλά σε πολύ καλύτερη μορφή. Καταφέρνει η συγκεκριμένη ταινία να αντιμετωπίσει δύσκολα θέματα όπως το διαζύγιο και οι ασθένειες με ένα αρκετά ελαφρύ τρόπο που όμως σε βάζει σε αρκετές σκέψεις. Είναι δραματική κωμωδία θαρρώ? Είναι.

Η ταινία συνοδεύεται από τη μουσική του Alex Turner, ο οποίος είναι από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές. Οπότε ίσως αυτό συνέβαλε στο γεγονός πως μου άρεσε τόσο υπερβολικά πολύ αυτή η ταινία. Δηλαδή αυτός ο άνθρωπος και με Arctic Monkeys και με Last Shadow Puppets και μόνος του.. κορυφή. Τίποτα άλλο.

Μ'άρεσε εξαιρετικά πολύ η σκηνοθεσία και η φωτογραφία της ταινίας. Η Ουαλία υπέροχη. Της έχω και εκείνης ιδιαίτερη αδυναμία οπότε ναι. Και δεν ξέρω τι άλλο να πω. Μ'άρεσε απίστευτα η ταινία και νομίζω βαρέθηκα να γράφω. Αυτά. Τώρα ζητώ συγγνώμη για το άθλιο άρθρο. Αν έφτασε κανείς μέχρι εδώ και τα διάβασε όλα.. ευχαριστώ πολύ ωρέ. Και σε θαυμάζω. Άντε γεια. Δείτε την! Αξίζει.